1گروه ، رفتار حرکتی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اراک، اراک، ایران
2گروه علوم رفتاری و شناختی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی وتندرستی، دانشگاه تهران،تهران ، ایران .
3گروه علوم رفتاری و شناختی ورزشی، دانشکدة علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
چکیده
مقدمه: با آغاز تحقیقات در مورد ارتباط بین مهارتهای بینایی با عملکرد ورزشی، ایدة تمرینات بینایی برای ارائة مزیت به ورزشکاران در گام بعدی منطقی بود. بنابراین تحقیق حاضر با هدفمقایسة اثر تمرینات بینایی ورزشی و تمرینات چشم ساکن در تصمیمگیری، رفتار خیرگی و یادگیری سرویس تنیسبازان مبتدی انجام گرفت. روش پژوهش: در این پژوهش نیمهتجربی که با طرح ترکیبی (درونگروهی-بینگروهی) انجام گرفت، 30 تنیسباز مرد مبتدی مجموعة خانة اصفهان شهر اصفهان با دامنة سنی 20 تا 30 سال بهصورت در دسترس انتخاب شدند و در 2 گروه 15 نفری تمرین چشم ساکن و تمرین بینایی ورزشی قرار گرفتند. در مراحل پیشآزمون شرکتکنندگان اقدام به اجرای 12 سرویس تنیس کردند که رفتار خیرگی (چشم ساکن) شرکتکنندگان در حین عمل نیز اندازهگیری شد. همچنین توسط دوربین گوپرو عملکرد سرویس شرکتکنندگان ضبط شد. سپس گروههای تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 30 دقیقه به اجرای تمرینات موردنظر پرداختند. پس از پایان 24 جلسة تمرین مرحلة پسآزمون، و دو هفته پس از آخرین جلسه مرحلة یادداری اجرا شد. دادههای بهدستآمده از طریق آزمون تحلیل واریانس مرکب تحلیل شد. یافتهها: نتایج نشان داد که تمرینات چشم ساکن در مقایسه با تمرینات بینایی ورزشی سبب بهبود بهتر اجرا و یادگیری سرویس تنیس، افزایش بیشتر طول دورة چشم ساکن و تصمیمگیری بهتری شد (0/05>P). نتیجهگیری: نتایج این تحقیق بر اثربخشی تمرینات چشم ساکن در مقایسه با تمرینات بینایی ورزشی در مهارتهای حرکتی و ادراکی- شناختی تأکید دارد.