1گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران.
2گروه بیومکانیک ورزشی ، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران.
3گروه رفتار حرکتی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه مازندارن، بابلسر، ایران.
4گروه رفتار حرکتی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه مازندران،بابلسر، ایران.
چکیده
مقدمه:هدف از این پژوهش بررسی اثر تمرین پرتاب دارت با دست غیربرتر بر درصد انتقال دقت پرتاب دارت، تغییرپذیری و هماهنگیحرکتی دست برتر بود. روش پژوهش: در یک طرح نیمهتجربی، 24 دانشجوی واجد شرایط بهصورت تصادفی در گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی طی 12 جلسه در پنج دست کوشش 10 تایی، پرتاب دارت با دست غیربرتر را انجام دادند و گروه کنترل تمرینی نداشتند. برای بررسی هماهنگی و تغییرپذیری اندام در پیش و پسآزمون از دستگاه IMU Noraxon و برای اندازهگیری دقت از معیار خطای شعاعی استفاده شد. دادههای تغییرپذیری و هماهنگی با مدل برنامهنویسی SPM در محیط متلب و از آنالیز واریانس با اندازههای تکراری دوعاملی برای بررسی دادههای رفتار در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. یافتهها: خطای شعاعی کاهش معنادار 27 درصدی داشت (0/002=P) و تغییرپذیری حرکتی دست برتر در بازة 20 تا 50 درصدی حرکت پس از تمرین کاهش معناداری را نشان داد (0/05>P)؛ اما هماهنگی حرکتی در گروه تجربی پس از جلسات تمرین تفاوت معناداری نداشت (0/05 <P). در نتیجه درصد انتقال دقت پرتاب دارت در گروه تجربی افزایش یافت. نتیجهگیری: نتایج این تحقیق، انتقال از اندام غیربرتر به اندام برتر را نشان داد. دقت پرتاب دارت در دست برتر افزایش یافت که با کاهش در میزان تغییرپذیری حرکتی دست برتر آزمودنیها همراه بود. بنابراین به مربیان و تراپیستها توصیه میشود در صورت آسیب اندام برتر با تمرین اندام غیربرتر از افت عملکرد افراد جلوگیری کنند.