1گروه رفتار حرکتی و مدیریت ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
2گروه رفتار حرکتی و مدیریت ورزشی، دانشکدة علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران.
3گروه رفتار حرکتی و مدیریت ورزشی، دانشکدة علوم ورزشی ، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران.
چکیده
مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر پیچیدگی تکلیف بر انتقال دوسویه در افراد سالمند بود. روش پژوهش: در این پژوهش 30 سالمند سالم مرد و زن با میانگین سنی 7/40± 68/5 سال به شکل در دسترس، شرکت کردند. مشارکتکنندگان در مرحلة پیشآزمون سه نوع تکلیف مهارت انگشتی متفاوت از نظر پیچیدگی شامل تختهمیخ پردو، چابکی اکانر و تختهمیخ پردو در آینه را با دست برتر و غیربرتر خود انجام دادند. سپس یکی از تکالیف را شش بار با دست برتر تمرین و در نهایت در مرحلۀ پسآزمون و یادداری نیز تکلیف را با دست برتر و غیربرتر خود انجام دادند. بین پسآزمون و یادداری تکلیف اول تا شروع تمرین تکلیف دوم یک هفته فاصله بود. زمان انجام هر تکلیف نسبت به زمان انجام تکلیف در پیشآزمون نرمالسازی و درصد پیشرفت نسبت به این وضعیت در تکرارهای مختلف محاسبه شد. بهمنظور تحلیل نتایج از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد (0/05≥P). یافتهها: یافتههای پژوهش نشان داد طی مرحلة پسآزمون و یادداری تفاوت معناداری در میزان پیشرفت دست غیربرتر در اجرای مهارت انگشتی با پیچیدگی مختلف بین آزمون پردو و پردو در آینه و همچنین بین آزمون پردو و اکانر، وجود داشت. همچنین بین کل زمان تمرین و میزان پیشرفت دست غیربرتر در تکلیف پردو و بین میزان پیشرفت دست برتر و غیربرتر در آزمون پردو و پردو در آینه همبستگی معناداری وجود داشت. نتیجهگیری: بهنظر میرسد در افراد مسن سازوکارهای جبرانی عامل ایجاد انتقال دوسویه در تکالیف پیچیدهاند.