تعداد نشریات | 161 |
تعداد شمارهها | 6,532 |
تعداد مقالات | 70,501 |
تعداد مشاهده مقاله | 124,097,854 |
تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 97,205,474 |
تغییرپذیری بلند مدت ذرات معلق (PM2.5) شهر تبریز با استفاده از دادههای سنجش از دور | ||
پژوهش های جغرافیای طبیعی | ||
دوره 52، شماره 3، مهر 1399، صفحه 467-480 اصل مقاله (1.84 M) | ||
نوع مقاله: مقاله کامل | ||
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jphgr.2020.295385.1007474 | ||
نویسندگان | ||
محمد آزادی مبارکی1؛ محمود احمدی* 2 | ||
1دانشجوی دکتری آب وهواشناسی شهری، دانشگاه شهید بهشتی، دانشکدة علوم زمین، تهران، ایران | ||
2دانشیار آب وهوا شناسی دانشگاه شهید بهشتی، دانشکدة علوم زمین، تهران، ایران | ||
چکیده | ||
غلظت ذرات معلق (PM2.5) با وضوح مکانی بالا امکان کنترل دقیق کیفیت هوا را فراهم میکند، بهخصوص برای کلانشهرها که دارای تراکم بالای جمعیتاند. هدف از این پژوهش برآورد ذرات معلق (PM2.5) و روند تغییرات آن در شهر تبریز است. به این منظور، دادههای عمق نوری هواویز (AOD) سنجندههای SeaWifs، MISR، و MODIS طی دورة آماری 1998-۲۰۱۶ برای برآورد PM2.5 استفاده شد. سپس، با استفاده از روش رگرسیون وزندار جغرافیایی (GWR) و کاربست دادههای شهری و ایستگاههای آلودگی هوا مقدار PM2.5با تفکیک مکانی 01/0 درجة قوسی برای شهر تبریز برآورد شد. برای مطالعة روند و شیب روند از آزمونهای ناپارامتریک من- کندال و سنس استفاده شد. غلظت PM2.5تبریز حداقل 29/11 و حداکثر 86/16 µ/m3برآورد شد و مناطق غربی شهر بیشینة مقدار PM2.5را دارا میباشند. میانگین بلندمدت PM2.5،µ/m304/14 محاسبه شد که نسبت به استاندارد سازمان محیط زیست ایران µ/m3 2 بیشتر است. روند PM2.5کاملاً افزایشی است و مناطق غربی شهر از روند شدت بیشتری برخوردار است. مقدار PM2.5تبریز µm/m3 20/0 year-1در حال افزایش است که تهدیدی جدی برای شهر تبریز است. بنابراین، میتوان نتیجه گرفت روش GWR مبتنی بر دادههای سنجش از دور نسبت به روشهای موجود تهیة نقشههای آلودگی هوا برتری دارد. | ||
کلیدواژهها | ||
تبریز؛ ذرات معلق (PM2.5)؛ رگرسیون وزندار جغرافیایی (GWR)؛ کنترل کیفیت هوا | ||
مراجع | ||
احمدی، م.؛ پریسا، چ. و داداشی رودباری، ع. (1397). مدلسازی روند بارش در منطقة غرب آسیا تحت واداشت دگرگونیهای آبوهوایی، پژوهشهای دانش زمین، 9(35): ۶۸-80. احمدی، م. و داداشی رودباری، ع. (1398). توزیع زمانی- مکانی ذرات معلق (PM2.5) با رویکرد محیط زیست در غرب و جنوب ایران بر مبنای سنجندههای SeaWifs، MISR، و MODIS، محیطشناسی، 45(3): 379-394. باباییان، ا.؛ رضاییپور، آ. و آهنگرزاده، ز. (1393). شبیهسازی نمایة آسایش اقلیمی در استان خراسان رضوی تحت سناریوهای تغییر اقلیم، مطالعات جغرافیایی مناطق خشک، 5(18): 95-112. پهلوان، ا.؛ پهلوان، ر. و اسماعیلی، ع. (1393). برآورد غلظت آلایندههای PM10 و PM2.5 در کلانشهر تهران با استفاده از دادههای سنجندة مودیس ماهوارههای آکوا و ترا، نیوار، 38: 57-68. حجازی، ع.؛ مباشری، م. و احمدیان مرج، ا. (1391). تهیة نقشة توزیع مکانی ذرات معلق با قطر کمتر از دو نیم میکرومتر در هوای شهر تهران با استفاده از دادههای سنجندة مودیس، نشریة تحقیقات کاربردی علوم جغرافیایی، 26: 161-178. خوشسیما، م.؛ ثابتقدم، س. و علیاکبری بیدختی، ع. (1394). تخمین تمرکز ذرات معلق (PM10) در جو با استفاده از دادههای سنجش از دور ماهوارهای و زمین پایه و پراسنجهای هواشناختی: کاربست شبکۀ عصبی مصنوعی، فیزیک زمین و فضا، 41: 499-510. صفوی، ن.؛ موسوی، م.؛ دهقانزاده ریحانی، ر. و شاکری، م. (1395). پهنهبندی فصلی و مکانی شاخص کیفیت هوا و آلایندههای هوای محیطی شهر تبریز به کمک نرمافزار GIS و بررسی مشکلات اجرایی موجود، سلامت و بهداشت، ۷ (۲): ۱۵۸-۱۷۷. Babaeian, A.; Rezaeipour, A. and Ahangarzadeh, Z. (2015). Simulation of Bio-Climatic Comfort Index over Khorasan Razavi under Climate Scenarios. Arid Regions Geographic Studies, 5(18): 95-112 (In Persian). Chen, Z. H.; Cheng, S. Y.; Li, J. B.; Guo, X. R.; Wang, W. H. and Chen, D. S. (2008). Relationship between atmospheric pollution processes and synoptic pressure patterns in northern China. Atmospheric Environment, 42(24): 6078-6087. De Hoogh, K.; Héritier, H.; Stafoggia, M.; Künzli, N. and Kloog, I. (2018). Modelling daily PM2. 5 concentrations at high spatio-temporal resolution across Switzerland. Environmental Pollution, 233: 1147-1154. Dominici, F.; Peng, R. D.; Bell, M. L.; Pham, L.; McDermott, A.; Zeger, S. L. and Samet, J. M. (2006). Fine particulate air pollution and hospital admission for cardiovascular and respiratory diseases. Jama, 295(10): 1127-1134. Friedl, M. A.; Sulla-Menashe, D.; Tan, B.; Schneider, A.; Ramankutty, N.; Sibley, A. and Huang, X. (2010). MODIS Collection 5 global land cover: Algorithm refinements and characterization of new datasets. Remote sensing of Environment, 114(1): 168-182. Gauderman, W. J.; Avol, E.; Gilliland, F.; Vora, H.; Thomas, D.; Berhane, K. ... and Margolis, H. (2004). The effect of air pollution on lung development from 10 to 18 years of age. New England Journal of Medicine, 351(11): 1057-1067. GBD 2016 Risk Factors Collaborators (2017). Global, regional, and national comparative risk assessment of 84 behavioral, environmental and occupational, and metabolic risks or clusters of risks, 1990–2016: a systematic analysis for the Global Burden of Disease Study 2016. Lancet, 390(10100): 1345-1422. Gu, B.; Sutton, M. A.; Chang, S. X.; Ge, Y. and Chang, J. (2014). Agricultural ammonia emissions contribute to China's urban air pollution. Frontiers in Ecology and the Environment, 12(5): 265-266. Guan, Q.; Cai, A.; Wang, F.; Yang, L.; Xu, C. and Liu, Z. (2017). Spatio-temporal variability of particulate matter in the key part of Gansu Province, Western China. Environmental pollution, 230: 189-198. Gupta, P. and Christopher, S. A. (2009). Particulate matter air quality assessment using integrated surface, satellite, and meteorological products: 2. A neural network approach. Journal of Geophysical Research: Atmospheres, 114(D20). Hejazi, A.; Mobasheri, M. and Ahmadian, A. (2012). Preparation of Spatial Distribution Map of Particles matter 2.5 Micrometer in Tehran Air Using Modis Sensor Data. Journal of Geographical Sciences Applied Research, 26: 161-178 (In Persian). Hu, X.; Waller, L. A.; Al-Hamdan, M. Z.; Crosson, W. L.; Estes Jr, M. G.; Estes, S. M. ... and Liu, Y. (2013). Estimating ground-level PM2. 5 concentrations in the southeastern US using geographically weighted regression. EnvironmentalResearch, 121: 1-10. Jimenez, J. L.; Canagaratna, M. R.; Donahue, N. M.; Prevot, A. S. H.; Zhang, Q.; Kroll, J. H. ... and Aiken, A. C. (2009). Evolution of organic aerosols in the atmosphere. Science, 326(5959): 1525-1529. Kendall, M. G. (1955). Rank correlation methods. Khoshsima, M.; Sabet Ghadam, S. and Aliakbari Bidokhti, A. (2015). Estimation of atmospheric particulate matter (PM10) concentration based on remote sensing measurements and meteorological parameters: application of artificial neural network. Journal of the Earth and Space Physics, 41(3): 499-510. doi: 10.22059/jesphys.2015.54528 (In Persian). Li, T.; Shen, H.; Zeng, C.; Yuan, Q. and Zhang, L. (2017). Point-surface fusion of station measurements and satellite observations for mapping PM2. 5 distribution in China: Methods and assessment. Atmosphericenvironment, 152: 477-489. Mann, H. B. (1945). Nonparametric tests against trend. Econometrica: Journal of the Econometric Society, 245-259. Nowak, D. J.; Hirabayashi, S.; Bodine, A. and Greenfield, E. (2014). Tree and forest effects on air quality and human health in the United States. Environmentalpollution, 193: 119-129. Pahlavan, A.; Pahlavan, R. and Esmaeili, A. (2014). Estimating PM10 and PM2.5 in Tehran mega city using MODIS data of Terra and Aqua satellites. Nivar, 38(85-84): 57-68 (In Persian). Philip, S.; Martin, R. V.; van Donkelaar, A.; Lo, J. W. H.; Wang, Y.; Chen, D. ... and Lu, Z. (2014). Global chemical composition of ambient fine particulate matter for exposure assessment. Environmental science & technology, 48(22): 13060-13068. Sen, P. K. (1968). Estimates of the regression coefficient based on Kendall's tau. Journal of the American Statistical Association, 63(324), 1379-1389. Stafoggia, M.; Bellander, T.; Bucci, S.; Davoli, M.; de Hoogh, K.; De'Donato, F. ... and Scortichini, M. (2019). Estimation of daily PM10 and PM2. 5 concentrations in Italy, 2013–2015, using a spatiotemporal land-use random-forest model. Environment international, 124: 170-179. Theil, H. (1992). A rank-invariant method of linear and polynomial regression analysis. In Henri Theil’s Contributions to Economics and Econometrics (pp. 345-381). Springer Netherlands. Van Donkelaar, A.; Martin, R. V.; Brauer, M.; Hsu, N. C.; Kahn, R. A.; Levy, R. C. ... and Winker, D. M. (2016). Global estimates of fine particulate matter using a combined geophysical-statistical method with information from satellites, models, and monitors. Environmental science & technology, 50(7): 3762-3772. Wang, J. and Christopher, S. A. (2003). Intercomparison between satellite‐derived aerosol optical thickness and PM2. 5 mass: Implications for air quality studies. Geophysical research letters, 30(21). Wang, J.; Hu, Z.; Chen, Y.; Chen, Z. and Xu, S. (2013). Contamination characteristics and possible sources of PM10 and PM2. 5 in different functional areas of Shanghai, China. Atmospheric Environment, 68: 221-229. Wang, S. H.; Lin, N. H.; Chou, M. D.; Tsay, S. C.; Welton, E. J.; Hsu, N. C. ... and Holben, B. N. (2010). Profiling transboundary aerosols over Taiwan and assessing their radiative effects. Journal of Geophysical Research: Atmospheres, 115(D7). West, J. J.; Smith, S. J.; Silva, R. A.; Naik, V.; Zhang, Y.; Adelman, Z. ... and Lamarque, J. F. (2013). Co-benefits of mitigating global greenhouse gas emissions for future air quality and human health. Nature climate change, 3(10): 885. WHO (World Health Organization) (2018). Available at. https://www.who.int/en/newsroom/ fact-sheets/detail/ambient-(outdoor)-air-quality-and-health, Accessed date: 22 August 2019. Wu, Y.; Guo, J.; Zhang, X.; Tian, X.; Zhang, J.; Wang, Y. ... and Li, X. (2012). Synergy of satellite and ground based observations in estimation of particulate matter in eastern China. Science of the Total Environment, 433: 20-30. Zhu, J.; Xia, X.; Wang, J.; Che, H.; Chen, H.; Zhang, J. ... and Ayoub, M. (2017). Evaluation of aerosol optical depth and aerosol models from VIIRS retrieval algorithms over North China Plain. Remotesensing, 9(5): 432. | ||
آمار تعداد مشاهده مقاله: 832 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 498 |