پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 161 |
| تعداد شماره‌ها | 6,533 |
| تعداد مقالات | 70,509 |
| تعداد مشاهده مقاله | 124,128,783 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 97,236,047 |
تأثیر مصرف مکمل کوآنزیم Q10 در دورة تیپر بر برخی شاخصهای عملکرد استقامتی دونده‌های نیمه‌استقامت | ||
| نشریه علوم زیستی ورزشی | ||
| مقاله 2، دوره 5، شماره 3، مهر 1392، صفحه 13-28 اصل مقاله (416.54 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی Released under CC BY-NC 4.0 license I Open Access I | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jsb.2013.32183 | ||
| نویسندگان | ||
| داریوش شیخ‌الاسلامی وطنی* 1؛ تحسین خطایی2؛ منیژه نوروزیان3؛ حمید رجبی4 | ||
| 1دانشیار گروه تربیت بدنی دانشگاه کردستان | ||
| 2کارشناس ارشد دانشگاه خوارزمی | ||
| 3استادیار دانشکدة تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی | ||
| 4دانشیار دانشکدة تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی | ||
| چکیده | ||
| هدف از مطالعۀ حاضر، تعیین اثر مصرف مکمل کوآنزیم Q10 در دورۀ تیپر بر برخی شاخصهای عملکرد استقامتی دوندگان نیمهاستقامتی بود. بدین منظور، 18 دوندة نیمه‌استقامت مرد تمرین‌کرده (سن 26/1±21 سال، وزن 7/4±6/65 کیلوگرم، قد 5/2±179 سانتی‌متر) به صورت هدفمند انتخاب شدند. روش تحقیق به صورت پیشآزمون ـ پس‌آزمون با یک گروه کنترل و دو گروه تجربی اجرا شد. آزمودنیها به دنبال 10 هفته تمرینات ویژه جهت بهبود استقامت هوازی، بی‌هوازی، آستانة لاکتات، و تحمل لاکتات با شدت 70 تا 95 درصد ضربان قلب بیشینه و تواتر 4 جلسه در هفته (هر جلسه70 تا 90 دقیقه) برای پیشآزمون آماده شدند. سپس، پیشآزمون شامل ضربان قلب استراحتی، زیربیشینه، بیشینه، تست دوی یک مایل، و زمان رسیدن به واماندگی انجام شد (قبل از دورة تیپر) و آزمودنیها به سه گروه همگن تقسیم شدند: گروه T+Q10 (یک هفته تیپر به همراه 120 میلیگرم کوآنزیم Q10 در روز)، گروه T (یک هفته تیپر به همراه دارونما)، و گروه C (با همان شدت و حجم تمرینات قبلی به همراه دارونما). اعمال تیپرینگ از طریق کاهش تدریجی حجم و افزایش تدریجی شدت تمرینات (تا 135 درصد Vo2max) و با حفظ فرکانس صورت گرفت. پس از اتمام دورۀ تیپر، همة آزمونهایی که قبل از تیپر انجام شده بود دوباره انجام شد. برای نشان دادن تفاوت‌های درون‌گروهی، پس از دورة تیپر، از آزمون T همبسته و برای نشان دادن تفاوت‌های بین گروهی از آزمون ANOVA استفاده شد. نتایج نشان داد که پس از یک هفته تیپر، ضربان قلب استراحتی و زیربیشینه در دو گروه T و T+Q10 به طور معنیداری کاهش، و رکورد دوی یک مایل و زمان رسیدن به واماندگی به طور معنیداری در دو گروه بهبود یافت (05/0>P)، ولی ضربان قلب بیشینه تغییری نداشت (05/0P>). اما از آنجایی که تفاوت معنیداری در هیچ‌یک از متغیرها، میان دو گروه T و T+Q10 (پس از یک هفته تیپر) دیده نشد، بنابراین، میتوان گفت، در این تحقیق، مصرف کوآنزیم Q10 در دورۀ تیپر اثر معنیداری بر ضربان قلب استراحتی، ضربان قلب زیربیشینه، ضربان قلب بیشینه، زمان رسیدن به واماندگی، و رکورد دوی یک مایل نداشته است (05/0P>). همچنین، در گروه C، در هیچ‌یک از متغیرها، تغییر معنیداری دیده نشد (05/0P>). درنهایت، میتوان گفت که یک هفته تیپر به همراه مصرف کوآنزیم Q10 بر عملکرد تأثیری نداشته است. درحالی‌که تیپر به‌تنهایی اثر معنیداری بر ضربان قلب استراحتی، ضربان قلب زیربیشینه، زمان رسیدن به واماندگی، و رکورد دوی یک مایل داشت، ضربان قلب بیشینه تحت تأثیر قرار نگرفت. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| تیپر؛ دونده‌های استقامتی؛ عملکرد استقامتی؛ کوآنزیم Q10 | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 3,361 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 2,185 |
||