1گروه تربیت بدنی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.
2گروه تربیت بدنی، واحد سلماس، دانشگاه آزاد اسلامی، سلماس ، ایران.
چکیده
مقدمه: هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر خودگویی انگیزشی بر عملکرد استقامتی با تأکید بر نقش خودتعیینگری بود. روش پژوهش: شرکتکنندگان شامل 18 دانشجوی رشتۀ تربیت بدنی با سابقۀ انجام تمرین منظم با میانگین سنی 2/5±21/08 سال بودند که بهصورت داوطلبانه پس از آشنایی با اهداف تحقیق و کاربرد نتایج آن در تحقیق حاضر شرکت کردند. طرح تحقیق بهصورت درونگروهی اجرا شد و برای کنترل اثر تازگی و ترتیب ارائۀ سطوح مختلف متغیر مستقل از همترازسازی متقابل استفاده شد. در سه شرایط پایه، خودگویی انگیزشی خودمختار (خودتعیینکننده)، خودگویی انگیزشی کنترلشده (مربی تعیینکننده) بهصورت درونگروهی عملکرد استقامتی آنها در آزمون بروس بر اساس زمان رسیدن به واماندهسازی و ادراک از فشار با آزمون بورگ سنجیده شد. یافتهها: نتایج تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر نشان داد که خودگویی در شرایط خودتعیینکننده نسبت به مربی تعیینکننده به کاهش ادراک از فشار و بهبود عملکرد استقامتی منجر شد. نتایج آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد که خودگویی در شرایط مربی تعیینکننده و خودتعیینکننده نسبت به شرایط بدون خودگویی به بهبود عملکرد استقامتی منجر شد. نتیجهگیری: بهنظر میرسد جوّ انگیزشی خودمختار در شرایطی که ورزشکار در انتخاب و استفاده از نوع عبارتهای خودگویی نقش اصلی را ایفا میکرد، با برآورده کردن نیازهای روانشناختی خودمختاری، ارتباط و شایستگی زمینۀ بهبود عملکرد استقامتی و کاهش ادراک از فشار ورزشکاران را فراهم کرد.