دیانوئیا:وجه تمایز تعزیه از تراژدی

آلگونه جونقانی، مسعود (۱۴۰۲). دایانویا {دیانوئیا} به مثابه موضوع محاکات در روایت. روایت‌شناسی، ۷ (۱۴)، ۳۹-۷۸. https://doi.org/10.22034/jlc.2022.344338.1478

احمدزاده، شیده (۱۳۸۶). بررسی تطبیقی قهرمان تراژدی و تعزیه. پژوهشنامة علوم انسانی، 54، 36-19.

ارسطو (1357). فن شعر. ترجمۀ عبدالحسین زرین‌کوب. تهران: امیرکبیر، چاپ اول

اسکندرنژاد، غزاله ، خاکی، محمدرضا (۱۳۹۳). تأثیر عوامل اجتماعی- تاریخی ایران عصر قاجار در شکوفایی تعزیه عصر ناصری. دوفصلنامه مطالعات تطبیقی هنر، ۵ (۱۰)، ۱۰۹-۱۱۹.

اسماعیلی، حسین (۱۳۹۶). تشنه در میقاتگه: متن و متن‌شناسی تعزیه (مجموعۀ لیتن). تهران: معین.

براکت، اسکار گ. (۱۳۶۳) تاریخ تئاتر جهان. ترجمۀ هوشنگ آزادی‌ور. تهران: نقره.

بیضایی، بهرام (1344). نمایش در ایران. تهران: کاویان.

بیمن، ویلیام (1389). ابعاد فرهنگی قراردادهای نمایشی در تعزیة ایرانی. در تعزیه: آیین و نمایش در ایران. ویراستة پیتر جی. چلکووفسکی. ترجمۀ داوود حاتمی. تهران: سمت ( 53-42).

جنتی عطایی، ابوالقاسم (۱۳۳۳). بنیاد نمایش در ایران. تهران: وزان.

حُرّی، ابوالفضل (۱۴۰۲). بررسی خاستگاه اسطوره‌ای، دین‌شناختی و سیاسی-اجتماعی تعزیه. پژوهشنامۀ فرهنگ و ادبیات آیینی، ۲ (۲)، ۱-۱۸. HTTPS://DOI.ORG/10.22077/JCRL.2024.7004.1082

چلکووسکی، پیتر جی. (۱۳۶۷). تعزیه: هنر بومی پیشرو ایران. ترجمۀ داوود حاتمی. تهران: علمی و فرهنگی.

چلکووسکی، پیتر جی. (۱۳۷۹). روضه الشهدا و هنرهای نمایشی در ایران. فصلنامۀ تئاتر، ۲۲-۲۳، 112-97.

رضایی راد، محمد (1382). روضه‌خوانی همچون عنصری نمایشی. دفترهای تئاتر (دفتر سوم): نشر نیلا.

ستاری، جلال (۱۳۸۶). زمینۀ اجتماعی تعزیه و تئاتر در ایران. تهران: نشر مرکز.

شهیدی، عنایت‌الله، بلوکباشی، علی (1380). پژوهشی در تعزیه و تعزیه‌خوانی از آغاز تا آخر دوره قاجار در تهران. تهران: دفتر پژوهش‌های فرهنگی.

عزیزی، محمود (۱۳۶۷). نقاط مشترک میان تعزیه‌گردانی و نمایش تراژدی یونانی. ترجمۀ جلال ستاری. فصلنامۀ تئاتر، ۲-۳ (۱۴۲-۱۷۷). عناصری، جابر (۱۳۶۶). درآمدی بر نمایش و نیایش در ایران. تهران: جهاد دانشگاهی.

فنائیان، تابخش (۱۳۸۹). تعزیه و تراژدی: مقایسه. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.

مجللی، علیرضا (۱۳۹۸). شبیه‌نامه: سیری در چگونگی شکل‌گیری تعزیه و تعزیه‌خوانی. تهران: فکر بکر

مختاباد، سید مصطفی (۱۳۷۴). درونمایۀ تشبیه در تعزیه. فصلنامۀ هنر، (28) ، 498-491.

مسکوب، شاهرخ (۱۳۵۱). سوگ سیاوش: در مرگ و رستاخیز. تهران: خوارزمی.

ممنون، پرویز (1380). تعزیه از دیدگاه تئاتر غرب. در تعزیه: آیین و نمایش در ایران. ویراستة پیتر جی. چلکووسکی. ترجمۀ داوود حاتمی تهران: سمت ( 209-192).

ناصربخت، محمدحسین (۱۳۷۸). شبیه‌خوانی؛ نمایش مقدس. فصلنامۀ تئاتر، (۲۰-۲۱) ،182-153.

ناصربخت، محمدحسین (۱۳۹۶). ادبیات ایران و آیین شبیه‌خوانی. تهران: سورۀ مهر.

همایونی، صادق (1354). تعزیه و تعزیه‌خوانی. تهران: جشن هنر شیراز.

یارشاطر، احسان (۱۳۵۵/۱۳۸۹). تعزیه و آئین‌های سوگواری در ایران قبل از اسلام. در کتاب تعزیه، نیایش و نمایش در ایران. پیتر جی. چلکووسکی (ویراستار). ترجمۀ داوود حاتمی. تهران: علمی و فرهنگی (۱۱۸-۱۲۶).

ورث، آندرزیج (۱۳۸۹). جنبه‌های نشانه‌شناختی تعزیه. در کتاب تعزیه، نیایش و نمایش در ایران. پیتر جی. چلکووسکی (ویراستار). ترجمۀ داوود حاتمی. تهران: علمی و فرهنگی (66-55).

Alemohammed, S. M. Reza. (1995). Ta’aziyeh: history, form and contemporary relevance. [Unpublished PhD thesis]. University of Warwick.

Dabashi, H. (2005). Taziyeh as theatre of protest. The Drama Review, 49(4), 91–99. https://doi.org/10.1162/105420405774762925

Dabashi, H. (2010). Ta’aziyeh as the theatre of protest. In P. J. Chelkowsky (Ed.), Eternal performance: Ta’azyieh and other Shite rituals (pp. 178-199). Seagull Books.

Else, G. F. (1965). The origin and early form of Greek tragedy, Harvard University Press. https://doi.org/10.4159/harvard.9780674368484

Aghaei, K. S. (2010). The origins of Sunitte-Shiite devide and the emergence of Tazy'eh tradition. In P. J. Chelkowsky (Ed.), Eternal performance: Tazy'eh and other Shite rituals. London (pp. 42–52). Seagull Books.

Puchner, M. (2010). The Drama of Ideas: Platonic Provocations in Theater and Philosophy. Oxford University Press