پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 161 |
| تعداد شماره‌ها | 6,532 |
| تعداد مقالات | 70,503 |
| تعداد مشاهده مقاله | 124,121,423 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 97,228,381 |
بررسی تطبیقی جایگاه مضحکه و خندۀ کارناوالی در دن‌کیشوت و دائی‌جان ناپلئون | ||
| پژوهش ادبیات معاصر جهان | ||
| دوره 29، شماره 1، تیر 1403، صفحه 45-70 اصل مقاله (466.04 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله علمی پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jor.2022.342046.2296 | ||
| نویسندگان | ||
| کتایون شهپرراد* 1؛ آذین حسین زاده2 | ||
| 1گروه زبان و ادبیات فرانسه، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران. | ||
| 2. گروه زبان و ادبیات فرانسه، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران. | ||
| چکیده | ||
| باختین در بوطیقای داستایوفسکی، بعد در فرانسوا رابله و فرهنگ مردمی در قرون وسطی و نوزایی، با برشماری شاکله های ادبیات کارناوالی، دن‌کیشوت را نمونۀ خندۀ کارناولی معرفی میکند. کارناوال، به‌دید او، وارونه شدن قوانین، آداب و سنن، نیز باورهاست و خندیدن به هرآنچه جدی است. مضحکه یا بورلسک، شگردی است که بدین خنده مجلای بروز می‌دهد. نویسنده ضمن تمسخر آداب و رسوم با سنت ادبی نیز درمی افتد؛ سبک فخیم را مضحک و موضوعی جدی را تمسخرآمیز می‌بیند. در ایران، پزشکزاد، در دائی‌جان ناپلئون، با تکیه بر مضحکه-نویسی، چنان میکند تا خندۀ کارناولی به یکی از مهم‌ترین بارزه‌ها تبدیل شود و رمانی حاصل آید که از طریق وارونه‌سازی، جلوه‌های سنن، عادات، رسوم و باورها را به موضوع خنده بدل میکند. مضحکه در ایران سنتی است دیرساله؛ درنتیجه، قرابت میان دن‌کیشوت و دائی‌جان ناپلئون، نه‌تنها از منظر نقد جامعه‌شناختی، چونان پایانی بر دورانی خاص، بلکه وامدار سنتی است که در ایران پُرسابقه است و نمونه‌هایش در مضحکه‌نگاری‌هایی که جنبۀ فخیم و جدی ادبیات و باورها را به‌سخره می‌گیرند مشاهده میشود | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| خندۀ کارناوالی؛ مضحکه؛ باختین؛ دن‌کیشوت؛ دایی‌جان ناپلئون | ||
|
سایر فایل های مرتبط با مقاله
|
||
| مراجع | ||
|
References
Aslâni, Mohamad-Rézâ. Farhange Taxasosi-ye Vajegan va Estelâhâte Tanz. Tehran: Qatré, 1394/2015.
Bakhtine, Mikhaïl. L’œuvre de François Rabelais et la culture populaire au Moyen Âge et sous la Renaissance. Paris: Gallimard, 1982.
Bakhtine, Mikhaïl. La poétique de Dostoïevski. Paris: Seuil, 1998.
---. Esthétique et théorie du roman. Paris: Gallimard, 1987.
Belleau, André. « Carnavalesque pas mort ? », Études françaises. Vol. XX, no. 1, printemps 1984.
Bergson, Henri. Le Rire. Paris: Flammarion, 1900.
---. « Pierre Ménard, auteur du Quichotte » in Fictions. Paris: Gallimard, 1974.
Calvino, Italo. Le Chevalier inexistant. Paris: Gallimard, 2012.
Cervantes, Miguel de. L'Ingénieux Noble Don Quichotte de la Manche. Paris: La Pléiade, 1988.
Dadvar, Ilmira. « Idealism-e entezäyi dar Don Qichot va Dâyi-jân Napélön ». Research in Contemporary World Literature [Pazhuhesh-e Zabanha-ye Khareji]. Tehran: 1384/2005.
Dictionnaire des Littératures Larousse. Paris: 1990.
Encyclopædia Universalis. « Cervantès », Paris: 2005.
Flaubert, Gustave. Madame Bovary. Paris: Livre de poche, 1976.
Goytisolo, Juan. Les Cervantiades. Paris: BNF, 2015.
Moradi, Ayoub, and Fazli Darzi, Bahare. « Moqayese-ye tanz-e Obeyd Zakani bâ digaran az manzar-e karnâvâl-gerâyi-e Baxtin ». Bahâre Adab. Tehran: 1395/2016.
Nabokov, Vladimir. Pnine. Paris: Gallimard, 1992.
Perrot-Corpet, Danielle. Don Quichotte, figure du XX siècle. Paris: Klincksieck, 2005.
Pezeshkzad, Iraj. Dâyi-jân Napélön. Tehran: Safi-Ali Shâh, 1349/1973.
---. Tanzé Fâxeré Sa’di. Tehran: Shahâb Saqeb, 1382/2003.
Rabelais, François. Gargantua. Paris: Pléiade, 1994.
Shahin, Shahnaz. « Le rire au théâtre ». Research in Contemporary World Literature [Pazhuhesh-e Zabanha-ye Khareji]. no. 21 Tehran: 1383/2005.
Virgile. Énéide. Paris : Flammarion, 2011.
Tâher, Rahim. « Bar-resiye nazire-guyi va esteqbâl-e xalâqân-e-ye Shahriyar az qazal-haye Hafez ». Faslnâme-ye Motâle’at-e shahriyar-pajuhi, no. 12. Tehran: 1396/2017. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 231 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 182 |
||
