تعداد نشریات | 161 |
تعداد شمارهها | 6,573 |
تعداد مقالات | 71,036 |
تعداد مشاهده مقاله | 125,507,408 |
تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 98,771,121 |
تحلیل نقش و سازوکار نقش آفرینی کارآفرینان سیاستی در حکمرانی با تاکید بر تجارب موفق جهانی | ||
فصلنامه علمی پژوهشی توسعه کارآفرینی | ||
دوره 17، شماره 1 - شماره پیاپی 64، خرداد 1403، صفحه 56-79 اصل مقاله (1.14 M) | ||
نوع مقاله: مقالات پژوهشی- کیفی | ||
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jed.2024.362106.654232 | ||
نویسنده | ||
منصوره مهدی زاده* | ||
گروه مطالعات نظری علم، فناوری و نوآوری، مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور، تهران، ایران. | ||
چکیده | ||
هدف: تحقیق حاضر به بررسی نقش و سازوکار نقشآفرینی کارآفرینان سیاستی در حکمرانی ـ با تأکید بر برخی تجارب موفق جهانی ـ پرداخته است. روش: بدین منظور از روش اسنادی و تحلیل محتوای کیفی استفاده شده است؛ جامعۀ آماری کلیه تحقیقات پیشین در زمینۀ کارآفرینی سیاستی است. نمونۀ آماری نیز عبارت است ازتمام اسناد مرتبط با نقش و سازوکار نقش آفرینی کارآفرینان سیاستی که با رویکردی هدفمند انتخاب شده است. بدین صورت که محقق درخصوص موضوع، نخست با جستجوی کلید واژههای مرتبط در سایتهای داخلی و خارجی به استخراج مقالات و گزارشهای معتبر پرداخت. در این فرایند انتخاب هیچ محدودیت زمانی برای جستجو در نظر گرفته نشد. در جستجوی مقالات داخلی، تنها مقالات منتشر شده در نشریاتی که در فهرست مجلات معتبر وزارت علوم، تحقیقات و فناوری قرار دارند،انتخاب گردید، سپس اسناد تکراری شناسایی و حذف شدند. این مرحله منجر به یافتن 154 سند علمی در حوزۀ «کارآفرینی سیاستی» شد. در گام آخر ، اسناد استخراج شده مورد غربالگری قرار گرفتند؛ پس از غربالگری، سرانجام 49 سند به منظور مرور و بررسی بیشتر انتخاب شدند. از میان این اسناد نیز، متناسب با حوزۀ جغرافیایی کشورها سعی شد از هر قاره یک یا چند کشور به عنوان نمونه انتخاب و تحلیل شود، که در نهایت 11 کشور از 5 قاره جهان برای بررسی بیشتر انتخاب گردیدند. در نهایت متن این اسناد، با استفاده از کدگذاری باز و محوری تحلیل شد. یافتهها: یافتهها نشان داد که کارآفرینان سیاستی دارای ویژگیها و مهارتهای ویژه همچون هوش اجتماعی، جاهطلبی، مقاومت و پشتکار، علاقۀ شخصی، حرفهای و ایدئولوژیک، انگیزۀ قوی، تدبیر، انرژی بالا، خلاقیت، اجتماعی بودن، تخصص در حوزۀ سیاستگذاری مربوطه، اعتبار اجتماعی و داشتن آگاهی سیاسی، توانایی رهبری مدیریتی و تواناییها و مهارتهای ارتباطی میباشند. یافتهها همچنین نشان داد که برای نقشآفرینی کارآفرینان سیاستی در حکمرانی عوامل زمینهای لازم است. از جملۀ این عوامل میتوان به عوامل اجتماعی (شامل همکاری و همراهی شهروندان و مقامات منتخب و به رسمیت شناختن تأثیرات و انگیزههای متخصصان در امر سیاستگذاری)، عوامل سیاسی (شامل ارزشهای مرتبط با حکمرانی دموکراتیک، حاکمیت اشتراکی، درک دولت از ریسک سیاسی، شرایط گشودگی پنجرۀ سیاستی و علاقهمندی ذینفعان و متأثر بودن از سیاست)، عوامل نهادی ـ ساختاری (شامل وجود سازمانها و نهادهای واسطهای برای کمک به شکل گیری شبکه، رویه عملیاتی رسمی و غیررسمی و قوانین خاص مشوق فرایند توسعۀ سیاست و پوشش رسانهای) و همچنین وجود روابط شبکۀ اکوسیستم کارآفرینی اشاره کرد. در کنار عوامل زمینهای، کارآفرینان برای نقشآفرینی در حکمرانی، از استراتژیهایی مانند برساخت مسائل، شبکه سازی، متقاعدسازی، استفاده از پوشش رسانهای و انتشار اطلاعات راهبردی، رهبری گروهی، ایجاد مشارکت، تحقیق، ارزیابی و اظهار نظر کارشناسی، فعالسازی سیاسی، بسیج منابع، تعامل با ذینفعان و دادن حکمرانی بیشتر به آنها استفاده میکنند. نتیجه: در مجموع میتوان گفت اگر در کنار ویژگیها و مهارتهای فردی و اجتماعی و استراتژیهای کارآفرینی سیاستی، شرایط زمینهای وجود داشته باشد، کارآفرینان، موفق به نقشآفرینی در حکمرانیخواهند شد. | ||
کلیدواژهها | ||
کارآفرینی سیاستی؛ حکمرانی؛ استراتژی | ||
مراجع | ||
احمدپور داریانی، محمود (1379). کارآفرینی، تعاریف، نظریات، الگوها، تهران: شرکت پردیس. اشگرف، رضا، حمیدی زاده، علی، دانایی فرد، حسن (1400). شبکه ارتباطی راهبردهای کارآفرینان خط مشی در نظام خط مشی گذاری عمومی در ایران، فصلنامه مدیریت فرهنگ سازمانی، 20 (3)، 518-487. الوانی، سیدمهدی (1395). کارآفرین سیاسی: بازیگر تحول آفرین در عرصه سیاست گذاری، سیاست گذاری عمومی، 2 (1)، 91-81. ساعدی، عبداله، موسوی، سید نجمالدین و آهنگ، فرحناز (1399). کارآفرینی سیاسی: واکاوی پیامدهای آن در عرصه سیاستگذاری، مدیریت دولتی، 12 (4)، 694-674. شیخ بگلو، زینالعابدین، تیمورنژاد، کاوه، گیوریان، حسن، عباسزاده سهرون، یداله (1399). رائه مدل مشارکت ذینفعان در خطمشی گذاری عمومی در سازمان غذا و داروی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، نشریه فرهنگ و ارتقای سالمت فرهنگستان علوم پزشکی، 4 (4)، 498-488. Ahmadpour Dariani, M. (2000). Entrepreneurship, definitions, theories, patterns, Tehran: Pardis Company [In Persian]. alvani, M. (2016). Political Enterprenuer; an Actor in Transformative Policy. Iranian Journal of Public Policy, 2(1), 81-91. DOI: 10.22059/ppolicy.2016.58583 [In Persian]. Broek, L. (2022). 2022 DTx Annual Report, The voice of digital health startups in policy and government, Allied for Startups DTx. Crow, D. (2010). Policy Entrepreneurs, Issue Experts, and Water Rights Policy Change in Colorado. Review of Policy Research. 27. 299-315. DOI: 10.1111/j.1541-1338.2010.00443. Dewal, S. (2007) Governance and Political Entrepreneurship in India: Case Studies of Gujarat and Bihar, A Dissertation submitted in partial fulfillment of the requirements for the degree of Doctor of Philosophy at George Mason Universit. Eshgarf, R., Hamidizadeh, A., & Danaee Fard, H. (2022). The Relational Network of Policy Entrepreneurs’ Strategies in the Public Policymaking System of Iran. Organizational Culture Management, 20(3), 487-518. DOI: 10.22059/jomc.2021.316135.1008202 [In Persian]. Frisch-Aviram, N., Cohen, N., Beeri, I. (2019). Wind(ow) of Change: A Systematic Review of Policy Entrepreneurship Characteristics and Strategies, Policy Studies Journal, 48 (3), 644-612. DOI:10.1111/psj.12339 Guldbrandsson K, Fossum B. An exploration of the theoretical concepts policy windows and policy entrepreneurs at the Swedish public health arena. Health Promot Int. 2009 Dec;24(4):434-44. DOI: 10.1093/heapro/dap033. Epub 2009 Oct 9. PMID: 19819897. Henderson, D. (2019) Policy entrepreneurship in context: Understanding the emergence of novel policy solutions for services innovation in Finland and Ireland, Science and Public Policy, 46 (5), 2019, 668–678, DOI: 10.1093/scipol/scz02. Johnsona, A.T., Hirt, J.B., Hoba, P. (2011). higher Education, Policy Networks, and Policy Entrepreneurship in Africa: The Case of the Association of African Universities, Higher Education Policy, 24, 85 – 102. Knox, S., Arshed, N. (2022). Network governance and coordination of a regional entrepreneurial ecosystem, Regional Studies, 56 (7), 1161-1175, DOI: 10.1080/00343404.2021.1988067. Mintrom, M., Salisbury, C. & Luetjens, J. (2014). Policy entrepreneurs and promotion of Australian state knowledge economies, Australian Journal of Political Science, 49 (3), 423-438, DOI: 10.1080/10361146.2014.934657. Paquette, M.A., Lamothe, L., Reinharz, D. (2015). Policy entrepreneurs in their relational context, Reflections from a study of the newborn screening program revision process in Quebec, International Conference on Public Policy, Milan, Italy. Rasheed, A.R., Abdulla, A. (2020). Evaluating stakeholder participatory processes in policy development for Marine Protected Areas, Marine Policy, 112 (3). DOI: 10.1016/j.marpol.2019.103737 Saedi, A., Mousavi, S. N., & Ahang, F. (2021). Political Entrepreneurship: The Analysis of Its Implications Area to Policy Making. Journal of Public Administration, 12(4), 674-694. DOI: 10.22059/jipa.2021.315461.2866 [In Persian]. Sheikhbagloo, Z., teymournejad, K., & Abbaszade sohroon, Y. (2022). Development and validation of a stakeholder participation model in public policy-making in the Food and Drug Administration of the Ministry of Health. Public Policy In Administration, 12(4), 47-57. DOI: 10.30495/ijpa.2022.60193.10755 [In Persian]. Tebaldi, M. (2010) Who Manages Technological Innovation in Italy? Policy Entrepreneurship and Railway Policy-Making (1970-98), South European Society and Politics, 6:1, 75-98, DOI: 10.1080/714004935 Uman, L. S. (2011). Systematic reviews and meta-analyses. Journal of the Canadian Academy of Child and Adolescent Psychiatry, 20(1), 57.PMID: 21286370; PMCID: PMC3024725. Wan, Zh. & Wang, X. & Sperling, D. (2013). Policy and Politics Behind the Public Transportation Systems of China's Medium-Sized Cities: Evidence from the Huizhou Reform. Utilities Policy. 27. 1–8. DOI: 10.1016/j.jup.2013.07.002.
| ||
آمار تعداد مشاهده مقاله: 458 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 241 |