پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 158 |
| تعداد شماره‌ها | 6,225 |
| تعداد مقالات | 67,685 |
| تعداد مشاهده مقاله | 115,001,197 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 89,678,947 |
Authority of Knowledge in Early Shī‘īsm: The Contribution of Imam al-Ṣādiq to Conceptualizing the sunna | ||
| Journal of Contemporary Islamic Studies | ||
| دوره 5، شماره 1، فروردین 2023، صفحه 125-134 اصل مقاله (962.54 K) | ||
| نوع مقاله: Scholary | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jcis.2022.343759.1284 | ||
| نویسنده | ||
| Seyed Mohammad Hadi Gerami* | ||
| Department of Shia Hadith Studies, Qur’anic Studies Center, Institute for humanities and cultural studies, Tehran, Iran | ||
| چکیده | ||
| The way through which Imāmī Shī‘a attribute their teachings to the Prophet Mohammad is the starting point to study early Shī‘ī intellectual history. The most famous and important Shī‘ī Imams, namely Mohammad al-Baqīr and Ja‘far al-Ṣādiq, proposed the principles of Shī‘ī thought in the first half of the second century; accordingly, they encountered problematic situations when being asked about how they accessed the Prophet's knowledge. Even though Imam al-Ṣādiq put great emphasis on the sunna of the Prophet, at the same time he criticized both the Traditionists and Aṣḥāb-u-Ra’y. He tried to show how his access to the sunna of the Prophet is not akin to what others claim. Most of the Traditionists were not able to engage in and discuss the various issues with Imam al-Ṣādīq, as he considered himself to be the Prophet's descendant who was also his only true successor. Hence, he tried to introduce himself as the only authority who could correctly interpret the sunna of the Prophet. In this study, I will attempt to explore the sunna discourse in the early Jaʻfarī school. It will be investigated how this early school conceptualized the notion of sunna in light of the imāmah doctrine and vice versa. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| Early Shī‘īsm؛ sunna؛ Jaʻfarī school؛ Imam al-Ṣādīq؛ Legal Theory | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| حجیت علم در تشیع اولیه: سهم امام صادق(ع) در مفهوم‌سازی سنت | ||
| نویسندگان [English] | ||
| سیدمحمدهادی گرامی | ||
| گروه مطالعات حدیثی شیعه، پژوهشکده مطالعات قرآنی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ایران | ||
| چکیده [English] | ||
| شیوه ای که شیعیان امامی تعالیم خود را به حضرت محمد نسبت می دهند، نقطه آغازی برای مطالعه تاریخ فکری اولیه شیعیان است. مشهورترین و مهم ترین امامان شیعه، یعنی محمد باقر و جعفر الصادق، اصول اندیشه شیعی را در نیمه اول قرن دوم مطرح کردند. بر این اساس، وقتی از آنها پرسیده شد که چگونه به علم پیامبر دست یافته اند، با موقعیت های مشکل آفرینی مواجه می شوند. امام صادق (علیه السلام) با این که بر سنت پیامبر بسیار تأکید می کرد، در عین حال هم از اهل سنت و هم ازا صحاب الرأی انتقاد می کرد. او سعی کرد نشان دهد که چگونه دسترسی او به سنت پیامبر با آنچه دیگران ادعا می کنند مشابه نیست. اکثر اهل سنت نمی‌توانستند با امام صادق (علیه السلام) در مورد مسائل مختلف گفتگو کنند، زیرا امام صادق (ع) خود را از نسل پیامبر و تنها جانشین واقعی او می‌دانستند. از این رو سعی کرد خود را تنها مرجعی معرفی کند که می تواند سنت پیامبر را به درستی تفسیر کند. در این پژوهش تلاش خواهد شد تا گفتمان سنت در مکتب جعفری اولیه بررسی شود و اینکه این مکتب چگونه مفهوم سنت را تصور می کرد. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| تشیع اولیه, سنت, مکتب جعفری, امام صادق, نظریه فقهی | ||
| مراجع | ||
|
The noble Qur’ān
Abū Nuʻaim, A. (1932), Ḥulyat-ul-Awlīyā’. Cairo, n.p.
Afsaruddin, A. (2006), «The Epistemology Of Excellence: Sunni-Shi'i Dialectics On Legitimate Leadership». Speaking for Islam, Brill.
Aḥmad b. Ḥanbal. (1991), Musnad-u Aḥmad b. Ḥanbal. Beirut, Dār Iḥyā’ al-Turāth al-ʻArabī.
Amīnī, ʻA. (1976), al-Ghadīr. Beirut, Dār al-Kitāb al-ʻArabī.
ʻAyyāshī, M. (1961), Kitāb al-Tafsīr. 2 vols. Tehran, al-Maktabah al-‘Ilmīyyah al-Islāmīyyah.
Balādhurī, A. (1996), Ansāb al-Ashrāf. Beirut, Dār al-Fikr.
Barqī, A. (1952), al-Maḥāsin. Tehran, Dār al-Kutub al-Islāmīyyah.
Beyhaqqī, A. (1994), al-Sunan al-Kubrá. Meca, Dār al-Bāz.
Bukhārī, A. (1962), Sirr-u al-Salsalat-il-ʻAlawīyyah. Najaf, al-Maktabah al-Ḥaidarīyyah.
Bukhārī, M. (1987), al-Ṣaḥīḥ. Beirut, Dār-u Ibn Kathīr.
Dāramī, ʻA. (1986), al-Sunan. Beirut, Dār al-Kitāb al-ʻArabī.
Dhahabī, M. (1995), Mīzān al-Iʻtidāl. Beirut, Dār al-Kutub al-ʻIlmīyyah.
Diylamī, Ḥ. (1987), Aʻlām al-Dīn. Qum, Mu’assisat Āl-il-Bait.
Duderija, A. (2009), «A Paradigm Shift in Assessing /Evaluating the Value and Significance of Hadīth in Islamic Thought: From From 'ulūmu-l-isnād/rijāl to 'usūlu-l-fiqh», Arab Law Quarterly. No. 23, 195-206.
Id. (2012), «Evolution in the Concept of Sunnah during the First Four Generations of Muslims in Relation to the Development of the Concept of an Authentic Ḥadīth as Based on Recent Western Scholarship», Arab Law Quarterly. No. 26, 393-437.
Id. (2015), The Sunna and its status in Islamic law: The search for a sound hadith. Springer, n.p.
Id. (2007), «Toward a Methodology of Understanding the Nature and Scope of the Concept of Sunnah», Arab Law Quarterly. No. 21, 269-280.
Gerāmī, M.H. (2012), «darāmadī bar shināsāyī jāryānhāy-i imāmīyyih dar Iraq wa Iran dar sadih duwwum wa siwwum-i hijrī», Tārīkh-i Tamaddun-i Islāmī, No. 1, 121-151.
Guraya, M.Y. (1972), «The Concept of Sunnah a Historical Study». Islamic Studies, No. 1, 13-44.
Ḥākim Niyshābūrī, M. (1990), al-Mustadrak ʻalá al-Ṣaḥīḥain. Bierut, Dar al-Kutub al-ʻIlmīyyah.
Hasan, A. (1968), «The Sunnah—its Early Concept and Development». Islamic Studies, No. 1, 47-69.
Ḥillī, Ḥ. (1950), Mukhtaṣar-u Baṣā’ir-i al-Darajāt. Najaf, al-Maktabat al-Ḥaidarīyyah.
Ḥimyarī, ʻA. (1992), Qurb al-Isnād. Qum, Mu’assisat Āl-il-Bait.
Ibn ʻAbd al-Barr, Y. (2008), al-Tamhīd. Ribat, Wizārat ʻUmūm al-Awqāf.
Ibn Abī al-Ḥadīd, H. (1958), Sharḥ-u Nahj al-Balāghah. 11 vols. Qum, Maktabat Āyatullāh al-Mar‘ashī al-Najafī.
Ibn Abī Shaybah, ʻA. (1971), al-Muṣannaf. Riyadh, Maktabat al-Rusd.
Ibn Bābiwayh, M. (1983), Man Lā Yaḥḍuruh-ul-Faqīh. 4 vols. Qum, Imām al-Mahdī.
Id. (1985), al-Khiṣāl. Qum, n.p.
Id. (1982), Ma‘ānī al-Akhbār. Qum, n.p.
Id. (1970), Kamāl al-Dīn. Tehran, Maktabat al-Ṣadūq.
Ibn Qibah, (1970), «Naqẓ al-Ishhād». in: Kamāl al-Dīn, Tehran, Maktabat al-Ṣadūq.
Ibn saʻd, Muhammad, al-Ṭabaqāt. Leiden, 1904.
Ibn Shādhān, F. (1971), «jawāb Abī ʻUbaid fī kitāb al-Ṭalāq». in: Kulainī, al-Kāfī. Vol. 6. Tehran, n.p.
Īzadī, M., & A. Mihmānavāz (2012), «jāryānhāy-i fiqhī sad-i duwwum hijrī wa athar-i ān bar taḥawwul-i mafhūm-i sunnat». Muṭāliʿāt-i Tārīkhī Qur’an wa Ḥadīth, No. 52, 59-82.
Kashshī, M. (1988), Ikhtīyār Ma‘rifat al-Rijāl. Mashad, Danishgāh-i Mashad.
Khaṭīb-i Baghdādī, A. (1971), Sharaf-u Aṣḥāb-al-Ḥadīth, Ankara, dār al-Ihyā al-Sunnat al-Nabawīyya.
Kulaynī, M. (1988), Al-Kāfī. Tehran, Dār al-Kutub al-Islāmiyya.
Majlisī, M.B. (1983), Bihār al-Anwār. Beirut, Dār Iḥyā’ al-Turāth al-‘Arabī.
Marzbānī, M. (1993), Akhbār al-Sayyed al-Ḥimyarī. Beirut, Shirkat al-Katbī.
Modarresī, H. (2003), Tradition and Survival: a Bibliographical Survey of Early Shi‘ite Literature. Vol. I, Oxford.
Mufīd, M. (1993), al-irshād. Qum, Mu’assisat Āl-il-Bait.
Id. (n.d.), «al-Aʻlām». in: ʻIddat Rasā’il, Qum, Maktabat al-Mufīd.
Muslim (1955), al-Ṣaḥīḥ. Cairo, Maktabat ʻīsá al-Bābī.
Nisā’ī, A. (1929), al-Sunan. Cairo, Maktabat Muṣṭafá al-Bābī.
Pākatchī, A. (2000), «Aṣḥāb-i Ḥadīth». in: Dā’irat-ul-Maʻārif Buzurg-i Islāmī, vol. 9. Tehran, Markaz Dā’irat-ul-Maʻārif Buzurg-i Islāmī.
Id. (1994), «Ijtihād». in: Dā’irat-ul-Maʻārif Buzurg-i Islāmī, vol. 6. Tehran, Markaz Dā’irat-ul-Maʻārif Buzurg-i Islāmī.
Id. (2001), «Imāmīyyah». in: Dā’irat-ul-Maʻārif Buzurg-i Islāmī, vol. 10. Tehran, Markaz Dā’irat-ul-Maʻārif Buzurg-i Islāmī.
Id. (2012), «Imām Ṣādiq wa Tadwīn Fiqh Jaʻfarī». in: Mabānī wa Rawish Andīshih ʻIlmī Imām Ṣadiq. Tehran, Imam Sadiq University press, 119-158.
Id. (2010), «Jaʻfar Ṣādiq». in: Dā’irat-ul-Maʻārif Buzurg-i Islāmī, vol. 18. Tehran, Markaz Dā’irat-ul-Maʻārif Buzurg-i Islāmī.
Id. (1996), «Abū Baṣīr». in: Dā’irat-ul-Maʻārif Buzurg-i Islāmī, vol. 5. Tehran, Markaz Dā’irat-ul-Maʻārif Buzurg-i Islāmī.
Id. (1986), «girāyish-hay-i fiqh Imāmīyyah dar sadih duwwum wa siwwum hijrī». in: Namih Farhangistān ʻUlūm, No. 4.
Qāḍī Nuʻmān (1963), Daʻā’im al-Islām. Cairo, Dār al-Mʻārif.
Raḥmān, F. (1962), «Concepts Sunnah, ijtihād and ijmā' in the Early Period». Islamic Studies, No. 1, 5-21.
Id. (1963), «Sunnah and Ḥadīṯẖ». Islamic Studies, No. 2, 1-36.
Ṣaffār, M. (1983), Baṣā’ir al-Darajāt. Tehran, Maktabat al-Aʻlamī.
Ṣanaʻānī, ʻA. (1982), al-Muṣannaf. Beirut, al-Maktab al-Islāmī.
Sayyed Murtaḍá, ‘A. (1969), Al-Dharī‘ah ilá Uṣūl al-Sharī‘ah. Tehran, 1969.
Id. (1992), Al-Fuṣūl al-Mukhtārah. Qum, Dār al-Mufīd.
Shubbār, ʻA. (1983), al-Uṣūl al-Aṣlīyyah. Qum, maktabat al-Mufid.
Sulaimān, A. (1934), Masā’il-u Aḥmād. Cairo, n.p.
Id. (1949), al-Sunan. Cairo, Dār Iḥyā’ al-Sunnat al-Nabawīyyah.
Tirmadhī, M. (1981), al-Sunan. Istanbul, n.p.
Ṭūsī, M. (1992), al-Amālī. Qum, Mu’assisah Biʻthat.
Id. (1984), al-Istibṣār. Tehran, Dār al-Kutub al-Islāmīyyah.
Id. (1985), Tahdhīb al-Aḥkām. 10 vols. Tehran, Dār al-Kutub al-Islāmīyyah.
Wāsiṭī, A. (1966), Musnad-u Zaid b. ʻAlī. Beirut, n.p. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 774 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 222 |
||