تعداد نشریات | 161 |
تعداد شمارهها | 6,573 |
تعداد مقالات | 71,037 |
تعداد مشاهده مقاله | 125,515,343 |
تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 98,776,494 |
تاریخمندی و نسبت آن با هستیشناسی بنیادین در وجود و زمان هایدگر | ||
فلسفه | ||
دوره 20، شماره 2 - شماره پیاپی 39، بهمن 1401، صفحه 57-72 اصل مقاله (777.78 K) | ||
نوع مقاله: علمی -پژوهشی | ||
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jop.2022.345151.1006724 | ||
نویسندگان | ||
طاهره حبیبی* 1؛ سیدحمید طالب زاده2؛ احمد رجبی3 | ||
1دانشجوی دکتری فلسفه دانشگاه تهران، گروه فلسفه، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران. | ||
2استاد فلسفه، گروه فلسفه، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران. | ||
3استادیار فلسفه، گروه فلسفه، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران. | ||
چکیده | ||
هایدگر در وجود و زمان، به طریقی مشابه استدلال کانت در نقد عقل محض که منطق استعلایی را شرط امکان علم تجربی میدانست، تاریخمندی را شرط استعلایی تاریخنگاری میداند. او پرسش معرفتشناسانه و روششناسانه دربارۀ علوم تاریخی را به پرسش هستیشناسانه تبدیل میکند؛ یعنی به جای اینکه بپرسد «تحت چه شرایطی میتوان عینیتِ امر تاریخی را تأیید کرد»؟ میپرسد «دازاین چه شیوهای از هستی دارد که امکان داشتن دغدغۀ خویش و درک معنای گذشتۀ خویش را دارد؟ و اصلاً چگونه چیزی به نام تاریخ وجود دارد»؟ اهمیت تاریخمندی در طرح کلی وجود و زمان، هنگامی آشکار میشود که نسبت آن را با پرسش اصلی اثر، یعنی مسئلۀ معنای وجود، مورد توجه قرار دهیم. سیر بحثِ اثر از فهم پیشانظریِ دازاین به مثابۀ اگزیستانس، به سمتِ کشف ساختارِ واحد اگزیستانسیالها به مثابۀ دغدغه، نشان میدهد که آنچه معناداریِ وجود و موجودات را ممکن میسازد، فرایندی است که هایدگر آن را زمانمندیِ اصیل مینامد. به این ترتیب تمایز هستیشناختی میان موجود و وجود بدین معناست که وجود را نباید مطابق سنت متافیزیکی، امری مقولی و در ردیف سایر موجودات لحاظ کرد، بلکه وجود فرایندِ معنابخشی است که خود را به مثابۀ فعل «زمانیدن» و «تاریخیدن» در برونخویشیهای سه گانۀ گذشته-حال-آینده و میراث-تقدیر-حوالت فرامیگسترد. | ||
کلیدواژهها | ||
هایدگر؛ وجود و زمان؛ تاریخمندی؛ زمانمندی؛ هستیشناسیِ بنیادین | ||
مراجع | ||
دیلتای، ویلهلم (1379)، تشکل جهان تاریخی در علوم انسانی، منوچهر صانعی درهبیدی، تهران، ققنوس هایدگر، مارتین (1387)، هستی و زمان، سیاوش جمادی، تهران، ققنوس رجبی، احمد (1398)، تناهیِ استعلایی، تهران، هرمس
Bambach, Charles.R )2017(, Heidegger, Dilthey, and the Crisis of Historicism, New York, Cornell University. Beiser Fredrick C )2011), the German Historicist Tradition, New York, Oxford University. Blattner, William D (1999), Heidegger’s Temporal Idealism, Washington DC, Cambridge. Crowell, Steven Galt (2001), Husserl, Heidegger. and the Space of Meaning, Illinois, Northwestern University. Gelven Michael (1989), a Commentary on Heidegger’s Being and Time, Illinois, Northern Illinois University. Heidegger, Martin (2002), on Time and Being, translated by Joan Stambaugh, Chicago, the University of Chicago. Kaufer Stephan (2013), Temporality as the ontological sense of care, in Cambridge Companion to Heidegger,s Being and Time, New York, Cambridge University. Murray Michael (1970), Modern Philosophy of History: It,s Origin and Destination, Netherlands, Martinus Nijhoff . Richardson, S.J. William J (2003), Heidegger: Through Phenomenology to Thought, New York, Fordham University. Sembera, Richard (2007), Rephrasing Heidegger, Ottawa, The University of Ottawa. Schear, Joseph.K (2013), Historical finitude, in Cambridge Companion to Heidegger’s Being and Time, edited by Mark A. Wrathall, New York, Cambridge University. | ||
آمار تعداد مشاهده مقاله: 706 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 572 |