پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 158 |
| تعداد شماره‌ها | 6,240 |
| تعداد مقالات | 67,872 |
| تعداد مشاهده مقاله | 115,479,170 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 90,248,822 |
مطالعه‌ای در تمایز ناسیونالیسمِ میرزاده‌ی عشقی با گفتمان غالبِ ناسیونالیستی زمانه‌اش | ||
| نشریه هنرهای زیبا: هنرهای نمایشی و موسیقی | ||
| دوره 27، شماره 2، تیر 1401، صفحه 59-68 اصل مقاله (400.2 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jfadram.2022.331762.615605 | ||
| نویسندگان | ||
| محمد هاشمی1؛ رفیق نصرتی* 2 | ||
| 1دکترای تخصصی فلسفهی هنر، گروه فلسفه هنر، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. | ||
| 2استادیار گروه ادبیات نمایشی، دانشکده هنرهای نمایشی، دانشگاه هنر شیراز، شیراز، ایران. | ||
| چکیده | ||
| بر مبنای دیدگاههای برخی ار مهمترین پژوهشگران و مورخان که به پژوهش در دورهی تاریخی رضاشاهی پرداختهاند، همچون همایون کاتوزیان یا ماشاءالله آجودانی، رضاخان در دوران صدرالوزرایی و سپس پادشاهی‌اش، تمام تلاش خود را مصروف به گسترش نوعی ناسیونالیسم رمانتیک باستان‌گرای فاشیستی و شوونیستی در کشور می کند. شبه‌مدرنیسمی که رضاخان به دنبالش است، قرار است ایران را به وضعیتی شبیه به دوران پر از شکوه و افتخار باستانی بازگرداند. بنابراین قدرت گفتمانی در طلب این مقصود به کار گرفته می‌شود. میرزاده‌ی عشقی نیز، که در همین دوران نمایشنامه می‌نویسد، در نمایشنامه‌هایی چون رستاخیز شهریاران ایران و ایده آل دهگانی معتقد به نوعی ناسیونالیسم رمانتیک مبتنی بر بازگشت به شکوه و افتخار گذشته است اما عشقی ناسیونالیسم بسیار متفاوتی را نسبت به رضاخان و گفتمان غالب زمانه‌اش طلب می کند که همچون مقاومتی گفتمانی در برابر قدرت گفتمان مسلط ناسیونالیسم رضاشاهی قد علم می‌کند. این پژوهش بر اساس یک گزاره‌ی کلیدی که ناسیونالیسم عشقی رمانتیک است در پی پاسخ به این پرسش است که اولاً ناسیونالیسم رمانتیک ویژه‌ی عشقی در نمایشنامه‌هایش چه ویژگی‌هایی دارد و ثانیاً چگونه ناسیونالیسم رمانتیک ویژه‌ی عشقی همچون مقاومتی گفتمانی در مقابل قدرت گفتمان مسلط رضاشاهی قد علم می‌کند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| ناسیونالیسم باستان گرا؛ میرزاده عشقی؛ رضاخان؛ ایده‌آل دهگانی؛ رستاخیز شهریاران ایران | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| A Study in the Distinction of Mirzadeh Eshghi Nationalism from the Dominant Nationalist Discourse of His Time | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Mohammad Hashemi1؛ Rafiq Nosrati2 | ||
| 1Ph.D of Philosophy of Art, Department of Philosophy of Art, Faculty of Law, Theology and Political Science, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran. | ||
| 2Assistant Professor, Department of Dramatic Literature, Faculty of Performing Arts, Shraz University of Art, Shiraz, Iran. | ||
| چکیده [English] | ||
| Based on the views of some of the most important researchers and historians who have studied in the historical period of Reza Shahi, such as Homayoun Katozian or Mashaallah Ajoudan, during the first Pahlavi regime in Iran tendency to pre-Islamic era of Iran was promoted by the regime as an important indicator of nationalism in order to culturally pave the way for Reza Shahi's modernization. Attention to ancient Iran could provide a basis for people to realize their ancient glory, and Reza Shahi's modernization promised that a return to that glorious past would be possible. Historical drama from the Reza Shahi romantic era flourishes in the history of Iranian dramatic literature. The main approach of historical playwriting in this period is romantic attention to the glorious periods of the past and especially, ancient Iran. Writing in the same period, Mirzadeh Eshqi, in plays such as Rastakhiz-e Shahriaran-e Iran and Ideal-e Dehgani, emphasized a kind of romantic nationalism that relied on the glory of the past but was very different from that of Reza Khan and the prevailing discourse of the time and as a form of discursive resistance challenged the dominant nationalism supported by Reza Khan. Revolving around the key proposition that Mirzadeh Eshqi’s nationalism is of a romantic type, the present study seeks to understand, first, the characteristics of Eshqi’s nationalism in his plays and, then, the ways in which his romantic nationalism acts as a discursive discourse against Reza Shah’s nationalism. Reza Khan expects the intellectuals of his time to follow his view and therefore urges them to write in the Shafaq-e-Sorkh newspaper to confirm this. Mirzadeh Eshghi is one of these thinkers, but in response, he writes a poetic play called Ideal-e Dehgani (1924), during which he claims a kind of literary-political revolution that contradicts Reza Khan's views. Instead of endorsing that view, he proposes Blood Feast, a type of carnival that can be analyzed with Bakhtin's theory of carnival. By proposing the Blood Feast carnival, Eshghi proposes a kind of revolutionary and utopian resistance to the discourse in Rezakhan's power from the dictatorship of the center-oriented. A second kind of dissimilar and antagonistic culture opposes the official culture of Rezakhan, which stands against the perfection, integrity and eternity of that established order and creates a rupture in it. Eshghi, before this, in the Rastakhiz-e Shahriaran-e Iran (1916) with the discourse of ancient nationalism-revolutionary romantic-utopian nationalism that he presents, creates another resistance in the uniform discourse of Reza Shahi's future nationalism and disrupts it. In the mournful carnival that Mirzadeh Eshghi launches in the form of an imaginary dream with the content of a trip to the ruins of ancient Iran, the predecessors of Iran in its ancient splendor, the lack of this greatness and pride in the present era They mourn and finally, the promise of the return of this greatness is given in the future. The present study is a historical-descriptive study, with analyses conducted in the new historicist theoretical framework and data collected through the documentary research method. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| archaist nationalism, Mirzadeh Eshqi, Reza Khan, Ideal-e Dehgani, Rastakhiz-e Shahriaran-e Iran | ||
| مراجع | ||
|
آجودانی، ماشاءالله.(1385). هدایت، بوف کور و ناسیونالیسم، لندن، انتشارات فصل کتاب. آجودانی، ماشاءالله.(1387). مشروطه ی ایرانی. چاپ نهم. تهران، نشر اختران.
آجودانی، ماشاءالله.(1387). یا مرگ یا تجدد. چاپ چهارم. تهران: نشر اختران.
آژند، یعقوب.(1373). نمایشنامه نویسی در ایران (از آغاز تا 1320 ه.ش.). چاپ اول. تهران: نشر قطره.
برلین، آیزایا.(1388). ریشه‌های رمانتیسم. ترجمه عبدالله کوثری. چاپ سوم، تهران: نشر ماهی.
بهیان، شاپور.(1392). «ملت‌سازی در عصر رضاشاه». زنده‌رود؛ فصلنامۀ فرهنگ، ادب و تاریخ. شمارۀ 56، صص39-46.
بیضایی، بهرام.(1379). نمایش در ایران. چاپ دوم. تهران: انتشارات روشنگران و مطالعات زنان.
جعفری، مسعود.(1386). سیر رمانتیسم در ایران. چاپ اول. تهران: نشر مرکز.
داد، سیما.(1375)، فرهنگ اصطلاحات ادبی. چاپ دوم. تهران: انتشارات نیلوفر.
سپهران، کامران(1388). تئاترکراسی در عصر مشروطه(1285-1304).چاپ اول. انتشارات نیلوفر: تهران.
عشقی، رضا میرزاده.(1350). کلیات مصور عشقی. به کوشش علی‌اکبر مشیرسلیمی. چاپ ششم. تهران: انتشارات امیرکبیر.
قادری، بهزاد.(1384). با چراغ در آینه‌های قناس. چاپ اول. تهران: نشر قطره.
کاتوزیان، محمدعلی همایون.(1389). دولت و جامعه در ایران: انقراض قاجار و استقرار پهلوی. چاپ پنجم. ترجمه حسن افشار. تهران: نشر مرکز.
ملک‌پور، جمشید.(1386). ادبیات نمایشی در ایران. چاپ اول. جلد سوم. تهران: نشر توس.
ناظرزاده کرمانی، فرهاد.(1385). درآمدی به نمایشنامه‌شناسی. چاپ دوم. تهران: انتشارات سمت.
نولز، رونلد.(1391). شکسپیر و کارناوال پس از باختین. ترجمه رویا پورآذر. چاپ اول. تهران: نشر هرمس.
سه یر، رابرت، لووی، میشل.(1386). رمانتیسم و تفکر اجتماعی. ترجمه یوسف اباذری، مجموعه مقالات رمانتیسم، فصلنامه‌ی ارغنون، شماره‌ی 2، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
نوذری، حسینعلی.(1387). تاریخیگری یا مکتب اصالت تاریخ. مجموعه مقالات ترجمه و تألیفی فلسفهی تاریخ: روش شناسی و تاریخ نگاری. تهران، انتشارات طرح نو.
آجودانی، ماشاءالله(1371)، هدایت و ناسیونالیسم، ایران نامه، شماره‌ی 39.
King, Brian (2016). Herder & Human Identity. Philosophy Now. Retrieved 2 September 2018. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 332 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 278 |
||