پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 161 |
| تعداد شماره‌ها | 6,532 |
| تعداد مقالات | 70,501 |
| تعداد مشاهده مقاله | 124,098,923 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 97,206,498 |
پایانی بر «پایان ایدئولوژی» در تئاتر مستند بریتانیا پس از یازده سپتامبر: نگاهی به نمایشنامۀ نام من راشل کوری است | ||
| پژوهش ادبیات معاصر جهان | ||
| مقاله 8، دوره 23، شماره 1، فروردین 1397، صفحه 173-196 اصل مقاله (316.71 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله علمی پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jor.2018.202606.1364 | ||
| نویسندگان | ||
| سید محمد مرندی1؛ گلناز منتظری* 2؛ حسین پیرنجم‌الدین3 | ||
| 1دانشیار دانشکدۀ زبان‌ها و ادبیات خارجی دانشگاه تهران، ایران | ||
| 2دانشجوی دکتری دانشکدۀ زبان‌ها و ادبیات خارجی دانشگاه تهران، ایران | ||
| 3دانشیار ادبیات انگلیسی دانشگاه اصفهان | ||
| چکیده | ||
| «پایان ایدئولوژی» نظریه‌ای است که در بحبوحۀ جنگ سرد توسط نظریه‌پردازان محافظه‌کار آمریکایی مطرح شد، و در منازعۀ قدرت در جهان دوقطبی پس از جنگ جهانی دوم به عنوان راهکاری برای مقابله با مارکسیسم/کمونیسم در خدمت سیاستمداران غربی قرار گرفت. در نیمۀ دوم قرن بیستم، «پایان ایدئولوژی»، با نام‌ها و کسوت‌های مختلف، به گفتمان غالب سیاسی، اجتماعی، و فرهنگی تبدیل شد، و عملاً امکان هرگونه نقد جدی و تغییر معنادار در وضعیت حاکم را از بین برد. با این حال، طی دو دهۀ گذشته، خصوصاً در سال‌های پس از یازده سپتامبر، نشانه‌هایی از مخالفت با این گفتمان به روشنی دیده می‌شود. در مقالۀ حاضر تلاش شده، تا ضمن بررسی تأثیر این تحولات گفتمانی بر تئاتر معاصر بریتانیا و معرفی فرم کمتر شناخته‌شدۀ نمایش مستند، به بازگشت ایدئولوژی به تئاتر بریتانیا در قالب تئاتر مستند بپردازیم. در همین راستا، نمایشنامۀ مستند نام من راشل کوری است، به عنوان نمونۀ کامل بازگشت ایدئولوژی به تئاتر، مورد بررسی قرار گرفته، و به طور ضمنی به دو اثر مستند دیگر پرداخته شده است. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| پایان ایدئولوژی؛ تئاتر سیاسی؛ تئاتر مستند؛ حقیقت؛ نسبی‌گرایی؛ راشل کوری؛ فلسطین | ||
| مراجع | ||
|
Ali, T. (2003, Aug. 4). A Little Treatise on Theatre: ... a Greater Need for Provocative Political Drama. New Statesman, p. 26+.
Bell, D. (1962). The End of Ideology: On the Exhaustion of Political Ideas in the Fifties. New York: Free Press.
Corrie, C. (2008). Introduction from the Corrie Family. In R. Corrie, Let Me Stand Alone: the Journals of Rachel Corrie (pp. ix-xx). New York: Norton.
Corrie, R. (2008). Let Me Stand Alone: the Journals of Rachel Corrie. New York: Norton.
Danaher , K., & Mark, J. (2003). Insurrection: Citizen Challenge to Corporate Power. New York: Routledge.
Dawson, G. F. (1999). Documentary Theatre in the United States: An Historical Survey and Analysis of its Content, Form, and Stagecraft. Westport: Greenwood Press.
Eagleton, T. (1996). The Illusions of Postmodernism. Oxford: Blackwell.
Evans, E. J. (1997). Thatcher and Thatcherism (2nd ed.). London: Routledge.
Flintoff, I. (2004, June 21). Bloody Poor Show: Why Is Theatre Failing to Address Contemporary Political Realities? New Statesman, p. 38.
Fukuyama, F. (1992). The End of History and the Last Man. New York: Free Press.
Garton, S. (2004). Histories of Sexuality: Antiquity to Sexual Revolution. London: Equinox.
Gupta, S. (2011). Imagining Iraq: Literature in English and the Iraq Invasion. New York: Palgrave Macmillan.
Hare, D. (1998). Via Dolorosa. London: Faber.
Hare, D. (2002, Feb. 2). Why Fabulate?: ... the best art is conceived in response to the real world. Guardian.
Hare, D. (2005). On Factual Theatre. In R. Soans, Talking to Terrorists (pp. 111-113). London: Oberon.
Kolakowski, L. (1978). Main Currents of Marxism: Its Origin, Growth, and Dissolution (Vol. III). (P. S. Falla, Trans.) Oxford: Oxford UP.
Kritzer, A. H. (2008). Political Theatre in Post-Thatcher Britain. New York: Palgrave Macmillan.
Lacey, S. (1995). British Realist Theatre: The New Wave in its Context 1956-1965. Lodon: Routledge.
Marx, K. a. (1998). The German Ideology. New York: Prometheus.
Norton-Taylor, R. (2014, Oct. 22). Verbatim Plays Pack More Punch than the Papers. Guardian.
Paget, D. (1990). True Stories?: Documentary Drama on Radio, Screen, and Stage. Manchester: Manchester UP.
Patterson, M. (2003). Strategies of Political Theatre: Post-War British Playwrights. Cambridge: Cambridge UP.
Pilcher, J., & Wagg, S. (2005). Introduction: Thatcher's Children? In J. Pilcher, & S. Wagg (Eds.), Thatcher's Children?: Politics, Childhood and Society in the 1980s and 1990s. London: Falmer Press.
Pinter, H. (2003, 15 Feb.) Speech at Hyde Park. Harold Pinter.org.
Rickman, A., & Viner, K. (2008). My Name is Rachel Corrie. New York: Dramatists Play Service.
Saunders, F. S. (2000). The Cultural Cold War: The CIA and the World of Arts and Letters. New York: New Press.
Saunders, G. (2002). 'Love me or Kill me': Sarah Kane and the Theatre of Extremes. Manchester: Manchester UP.
Sierz, A. (2001). In-Yer-Face Theatre: British Drama Today. London: Faber.
Smith, C. S. (2005, Feb. 14). Political Acts: Theatre ... Plays a Vital Role in Debating Society's Big Issues. New Statesman, p. 38+.
Soans, R. (2005). Talking to Terrorists. London: Oberon.
Viner, K. (2008). Let Me Fight My Monsters. In A. Rickman, & K. Viner, My Name Is Rachel Corrie (pp. 41-45). New York: Dramatists Play Service.
Walgrave, S., & Rucht, D. (2010). Introduction. In S. Walgrave, & D. Rucht (Eds.), The World Says No to War: Demonstrations against the War in Iraq. Minneapolis: Minnesota UP.
Weiss, P. (1995). Fourteen Propositions for a Documentary Theater. In A. Favorini (Ed.), Voicings: Ten Plays from the Documentary Theater. Hopewell: Ecco Press.
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 502 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 561 |
||