ارزیابی کارآمدی « تأویل گرایی» در فهم قرآن

1. ابن‌عاشور، محمد الطاهر (1420ق). تفسیر التحریر و التنویر، بیروت: مؤسسۀ التاریخ العربی.

2. احمدخان هندی (1332). تفسیرالقرآن و هو الهدی والفرقان، ترجمه: محمد تقی فخر داعی گیلانی، تهران: چاپخانۀ آفتاب.

3.جوادی آملی، عبداللّه (1386). تفسیر موضوعی قرآن کریم، تنظیم و ویرایش: محمد محرابی، قم: نشر اسراء.

4. راسل، رابرت (1384). فیزیک، فلسفه و الهیات، ترجمه: همایون همتی، تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشۀ اسلامی.

5. ریوز، اوبر (1381). اتم‌های سکوت؛ شگفتی‌های تکامل کیهان؛ ترجمه: عباس مخبر، تهران: ﻧﺸﺮ ﻣﺮﻛﺰ.

6. شریعتی، محمدتقی (بی‌تا). تفسیر نوین؛ تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی.

7. شعرانی، ابوالحسن (1385). پژوهش‌های قرآنی علامه شعرانی، تحقیق: محمد رضا غیاثی کرمانی، قم: بوستان کتاب.

8. صادقی تهرانی، محمد (1349). زمین، آسمان و ستارگان از نظر قرآن، تهران: انتشارات مصطفوى.

9. طباطبایی، محمدحسین (1430ق). المیزان فی تفسیر القرآن، قم: مؤسسه دارالمجتبی.

10. طبری، محمدبن جریر (بی‌تا). تفسیر الطبری: جامع البیان عن تأویل آی القرآن، بیروت: دارالاحیاء التراث العربی. 

11. عبدالباقی، محمد فواد (1378). المعجم المفهرس لالفاظ القرآن الکریم، تهران: انتشارات اسلامی.

12. علی، جواد (1413ق). المفصّل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، بی‌جا: بی‌نا.

13. فخر رازی، محمدبن عمر (1425 - 1426ق). تفسیر الفخر الرازی المشتهر بالتفسیر الکبیر و مفاتیح الغیب؛ بیروت: دارالفکر.

14. فیض، علیرضا (1379). مبادی فقه و اصول، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.

15. نصیری، علی (1388). «آسمان‌های هفتگانه در قرآن و نقد شبهه راه‌یافت خطا در این زمینه»، کاوش‌های دینی، شمارۀ اول، بابلسر: دانشگاه مازندران.

16. یوسفی اشکوری، حسن (1376). بازخوانی قصۀ خلقت، تهران: انتشارات قلم.