مطالعة تطبیقی ضمایر شخصی در فارسی و ژاپنی

 

 

Brown, D.H. (2007). Principles of language learning and teaching (5th ed.). White Plains, NY: Pearson Longman.

Chomsky, N. (1981). Lectures on government and binding. Dordrecht: Foris

Cipris, Z. and Hamano, S. (2002). Making Sense of Japanese Grammar: A Clear Guide through Common Problems.  Honolulu: University of  Hawaii Press.

Elwell-Sutton, L.P. (1963). Elementary Persian Grammar. Newyork: Cambridge University Press.

Haegeman, L.) 1994(. Introduction to Government and Binding Theory. (2nd ed.).  Cambridge, Massachusetts: Blackwell.

Hashemipour, M.M. (1989). Pronominalization and Control in Modern Persian. Ph.D. dissertation, University of California, San Diego.

Hoji, H. (1990). Theories of Anaphora and Aspects of Japanese Syntax. Retrieved from http://www.gges.org/hoji/download/upload.cgi.

Iida, M. (1992). Context and Binding in Japanese. Ph.D. thesis, Stanford University, Linguistics Department.

Kaiser, et al. (2001). Japanese comprehensive Grammar. London: Routledge.

Kuroda, S. (1965). Generative Grammatical Studies in the Japanese Language. Ph.D. dissertation, MIT.

Lambton, A.K.S. (1966). Persian Grammar. London.

Lardiere, D. (2009). Some thoughts on the contrastive analysis of features in second language acquisition. Second Language Research, 25(2): 173–227.

Lazard, G. (1992). A grammar of contemporary Persian. tr. into English by. Shirley A. L, Costa Mesa–New York: Mazda Publishers.

Mace, J. (2003). Persian Grammar. London:Routledge Gurzon.

Martin, S. (1975). A Reference Grammar of Japanese. New Haven and London: Yale University Press.

Moshiri, L. (1988). Colloquial Persian. London: Routledge.

Ono, T. and Thompson, S.A. (2003). Japanese (w)atashi/ore/boku ‘I’: They’re not just pronouns. Cognitive Linguistics, 14, 321-347.

Oshima, S. (1979). Conditions on Rules: Anaphora in Japanese. In G. Bedell, E. Kobayashi and M. Muraki, eds., Explorations in Linguistics: Papers in Honor of Kazuko Inoue, Kenkyusha, Tokyo,423–448.

Renaud, C. (2011). Processing Gender: The Case of Pronouns and Adjectives in L2 French, Proceedings of the 11th Generative Approaches to Second Language Acquisition Conference (GASLA 2011), ed. Julia Herschensohn and Darren Tanner, 121-134. Somerville, MA: Cascadilla Proceedings Project.

Slabakova, R. (2009). Features or parameters: Which one makes second language acquisition easier, and more interesting to study? Second Language Research, 25 (2), 313-324.

Shibatani, M. )1990(. The languages of Japan. Cambridge: Cambridge University Press.

Shirahata, T. (2007). interpretation of english pronouns and reflexive by Japanese learners. Shizuokadaigaku kenkyuhokoku, 57, 141-156.

Sugamoto, N. (1989). 'Pronominality: A noun-pronoun continuum. Linguistic categorization, ed. by R. Corrigan et al., 267-291.  Amsterdam: Benjamins.

Suzuki, T. (1978). Words in Context – A Japanese Perspective on Language and Culture. Tokyo: Kodansha International.

Windfuhr, G. (1979). Persian Grammar: History and State of Its Study. Paris: Mouton  publishers.

Yamura-Takei, M. and Fujiwara, M. (2004). Understanding zeros and coherence in Japanese．In Proceedings of the 8th Conference of Pan-Pacific Association of Applied Linguistics (PAAL2003), 561-574.

انوری، ح. و احمدی گیوی، ح. (1387). دستور زبان فارسی 2. تهران : انتشارات فاطمی. چ 4. ویرایش سوم.

باطنی، م. (1372). توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی: بر بنیاد یک نظریة عمومی زبان. تهران: انتشارات امیرکبیر.

خزائلی، م و میرمیرانی، ض. (1351). دستور زبان فارسی. تهران: انتشارات جاویدان.

خیام‌پور، ع. (1344). دستور زبان فارسی. کتاب‌فروشی تهران: تبریز.

زاهدی، ک. (1387). انواع فاعل نحوی بی‌آوا در زبان فارسی. دستور: ویژه‌نامة فرهنگستان. جلد4. شمارة 4: 170-182.

شریعت، م. (1364). دستور زبان فارسی. اصفهان: انتشارات دانشگاه اصفهان.

عمادافشار، ح. (1372). دستور و ساختمان زبان فارسی. تهران: انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی.

فرشیدورد، خ. (1348). دستور امروز. تهران: انتشارات صفی علیشاه.

قریب و همکاران. (1351). دستور زبان فارسی(پنج استاد). تهران: انتشارات واژه.

ماهوتیان، ش. (1378). دستور زبان فارسی از دیدگاه رده­شناسی. ترجمة سید مهدی سمائی. تهران : نشر مرکز.

مشکوه‌الدینی، م. (1386). دستور زبان فارسی بر پایة نظریة گشتاری. مشهد: انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد. چ 10. ویرایش دوم.

ناتل خانلری، پ. (1380). دستور زبان فارسی. تهران: توس. چ 18.

نوبهار، م. (1372). دستور کاربردی زبان فارسی. تهران: انتشارات رهنما.

وزین‌پور، ن. (1369). دستور زبان فارسی:آموزشی. تهران: دانشگاه سپاهیان انقلاب.