خزائی, میثم, زرگریان, طه. (1394). شرطیت تکرار اقرار در فقه جزایی اسلام (نقدی بر مادۀ 172 قانون مجازات اسلامی ). , 11(3), 625-648. doi: 10.22059/jorr.2015.56499
میثم خزائی; طه زرگریان. "شرطیت تکرار اقرار در فقه جزایی اسلام (نقدی بر مادۀ 172 قانون مجازات اسلامی )". , 11, 3, 1394, 625-648. doi: 10.22059/jorr.2015.56499
خزائی, میثم, زرگریان, طه. (1394). 'شرطیت تکرار اقرار در فقه جزایی اسلام (نقدی بر مادۀ 172 قانون مجازات اسلامی )', , 11(3), pp. 625-648. doi: 10.22059/jorr.2015.56499
خزائی, میثم, زرگریان, طه. شرطیت تکرار اقرار در فقه جزایی اسلام (نقدی بر مادۀ 172 قانون مجازات اسلامی ). , 1394; 11(3): 625-648. doi: 10.22059/jorr.2015.56499
شرطیت تکرار اقرار در فقه جزایی اسلام (نقدی بر مادۀ 172 قانون مجازات اسلامی )
2دانشجوی کارشناسی ارشد فقه و حقوق اسلامی دانشگاه آیت‌الله بروجردی
چکیده
در شرع اسلام، بر اساس قاعدۀ «إقرار العقلاء علی أنفسهم جائز» اقرار از جملۀ ادلۀ اثبات دعواست و حتی می‌شود گفت اقرار نسبت به سایر ادله، قدرت اثباتی بیشتری دارد و می‌توان آن را از مطمئن‌ترین ادلۀ اثبات دعوا دانست. در فقه جزایی اسلام، برای اثبات بسیاری از جرایم، تکرار اقرار شرط است. لکن نسبت به برخی جرایم از قبیل محاربه، ارتداد و تعزیرات، در تعداد اقرار مثبت اختلاف‌نظر وجود دارد. پس این سؤال مطرح می‌شود که در موارد مشکوک، آیا اصل بر اقرار واحد است یا تکرار اقرار موضوعیت دارد؟
قانون مجازات اسلامی در مادۀ 172، در مواردی که نص صریحی وجود ندارد، اصل را بر اقرار واحد قرار داده است. در این تحقیق بر آنیم تا با ارزیابی دلایل نشان دهیم که در موارد وجود اختلاف، جرایم مربوط به حقوق‌الله از اطلاقات و عمومات ادلۀ اقرار خارج می‌شود و برای اثبات آنها تکرار اقرار لازم است. اما در اثبات جرایم در حیطۀ حقوق‌الناس به‌دلیل اجرای اصول عقلایی عدم خطا، عدم اکراه و عدم احتیاط، همچنان باید به اطلاقات و عمومات ادلۀ اقرار پایبند بود و اقرار واحد را در اثبات آنها کافی دانست؛ مگر در حقوق‌الناسی که شارع صراحتاً به تکرار اقرار حکم کرده است.
The provisionality of confession repetition in Islamic criminal Jurisprudence
(A criticism on article 172 of Islamic penal code)
نویسندگان [English]
meisam khazaee1؛ Taha Zargarian2
1Associate professor, law Department, Abru university
2MA student of Islamic law and jurisprudence, Abru university
چکیده [English]
In Islamic law, confession is among evidence to prove a claim considered as based on the principle of ‘’ confession by the sane about himself is allowed’’. Even, it can be said confession has a higher demonstrability as compared to other ones in such a way that it is included among the most assured evidence to prove claims. In Islamic criminal jurisprudence, to prove many crimes, the repetition of confession is the necessary condition. However, there are discrepancies regarding the number of demonstrative confession about some crimes such as declaring war on God, apostasy and discretionary punishment. Accordingly, the question arising here is whether in questionable cases, a single confession cans considered based or the repetition of confession matters?
The article 172 of Islamic penal code based the single confession whenever no clear wording exists. Through evidence assessment, this study tries to show that in disputed cases, crimes related to the Rights of God are out of the generalities and prediction of confession evidence and the repetition of confession are needed to prove them. But in proving the crimes considered as the Rights of People, the predictions and generalities of confession evidence should be considered and single confession should be enough to prove them because of theRational principles no errors, no reluctantly and no caution, Cases in which lawyer precisely commanded the repetition of confession are excluded.
کلیدواژه‌ها [English]
Confession, Repetition of Confession, The principle of confession
مراجع
قرآن کریم
ابن ادریس حلی، محمدبن احمد (1410). السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، ج 3، قم، مؤسسة النشر الاسلامی.
ابن حمزه، محمدبن على‌بن حمزه طوسى (1408). الوسیلة الی نیل الفضیلة، قم، کتابخانۀ حضرت آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی(ره).
ابن ماجة، أبوعبدالله محمدبن یزید القزوینی (بی‌تا) سنن ابن ماجه، ج 7، موقع الإسلام.
ابن منظور، محمدبن مکرم (1414). لسان العرب، ج 11، بیروت، دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع - دار صادر.
اصفهانی، حسین‌بن محمد راغب (1412). مفردات ألفاظ قرآن، لبنان، دارالعلم.
اردبیلی، احمد‌بن محمد (1403). مجمع الفایده و البرهان فی شرح ارشاد الاذهان، ج 13، قم، مؤسسة النشر الاسلامی التابعه لجماعه المدرسین بقم.
ایمانی، عباس (1382). فرهنگ اصطلاحات حقوق کیفری، تهران، آریان.
بجنوردی، سید محمد حسن (1419). القواعد الفقهیة، قم، نشرالهادی.
تهانوی، محمد علی‌بن علی (1996). کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ج 2، بیروت، مکتبه لبنان ناشرون.
جعفری لنگرودی، محمد جعفر (1357). دائرةالمعارف حقوق مدنی و تجارت، تهران، بنیاد استاد.
حاجی ده‌آبادی، احمد (1389). قواعد فقه جزایی، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
حر عاملی، محمدبن حسن (1413). وسائل الشیعه الی تحصیل مسائل الشریعة، ج 16و 18، بیروت، دارالاحیاء التراث العربی.
حسینى روحانى، سید صادق (1412). فقه الصادق علیه السلام، ج 25، قم، دار الکتاب- مدرسۀ امام صادق علیه السلام.
حسینی، علی (1407). الحکموم صادرالتشریع فی اصول‌الفقه‌الاسلامی، ج 1، بیروت.
خویی، سیدابوالقاسم (1422). مبانی تکملة المنهاج، ج 2، قم، مؤسسة إحیاء آثار الإمام الخوئی (ره).
