پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 161 |
| تعداد شماره‌ها | 6,532 |
| تعداد مقالات | 70,501 |
| تعداد مشاهده مقاله | 124,098,541 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 97,206,158 |
رویکردی نظری به‌علت توسعۀ روابط ایران و روسیه از زمان فروپاشی اتحاد شوروی تاکنون | ||
| مطالعات اوراسیای مرکزی | ||
| مقاله 3، دوره 7، شماره 1، اردیبهشت 1393، صفحه 37-56 اصل مقاله (866.85 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jcep.2014.51755 | ||
| نویسنده | ||
| علی باقری دولت آبادی* | ||
| استادیار گروه علوم سیاسی دانشگاه یاسوج | ||
| چکیده | ||
| در میان قدرت‌های بزرگ، روسیه بیشترین تاریخ روابط سیاسی با ایران را دارد. علل اساسی این روابط در قرن‌های گذشته قرارگرفتن این کشور در شمال ایران، تجارت و بازرگانی و وجود اشتراک‌های قومی و فرهنگی برخی از جمهوری‌های مستقل این کشور با مردم ایران بود. در دوران پهلوی دوم خرید تسلیحاتی و مشارکت در برخی طرح‌های اقتصادی نیز به این عوامل اضافه شد. در هر دو دوره فضای رقابت و تهدید، بستر روابط دو کشور را شکل میداد. اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی به‌ویژه از دهه 90 به بعد روابط دو کشور براساس همکاری و نه ترس و تهدید شکل گرفت. با توجه به چرخش در سیاست خارجی دو کشور از تهدید به همکاری، این نوشتار می‌خواهد تا این روابط و تداوم آن را در چارچوب نظریه واقع‌گرایی، لیبرالیسم و سازهانگاری بررسی کند. در این نوشتار از روش توصیفی تحلیلی بهره گرفته خواهد شد. یافته‌های پژوهش نشان میدهد که از میان نظریههای گفته‌شده، سازهانگاری بهترین توضیح را درباره علت‌های بهبود روابط تهران و مسکو پس از دهۀ 90 بیان می‌کند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| ایران؛ روسیه؛ ژئوپلیتیک؛ سازهانگاری؛ لیبرالیسم؛ واقع گرایی | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 2,451 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 1,498 |
||