پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 158 |
| تعداد شماره‌ها | 6,230 |
| تعداد مقالات | 67,753 |
| تعداد مشاهده مقاله | 115,093,492 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 89,842,773 |
The Examination of the Qur’ānic Principles of Aḥmad Subḥī Manṣūr in Introducing the Qur’ān as the Only Source of Islamic Legislation With an Emphasis on the Book Al-Qur’ān wa Kafā Maṣdaran lil-Tashrī‘ al-Islāmī | ||
| Journal of Contemporary Islamic Studies | ||
| دوره 3، شماره 2، مهر 2021، صفحه 189-204 اصل مقاله (638.08 K) | ||
| نویسندگان | ||
| Majīd Ma‘ārif1؛ Rāḍiya Muẓaffarī* 2 | ||
| 1Full Professor, Department of the Qur’ān and Ḥadīth Sceinces, Faculty of Theology, University of Tehran, Tehran, Iran | ||
| 2PhD Holder in the Qur’ān and Ḥadīth Sceinces, Faculty of Theology, University of Tehran, Tehran, Iran | ||
| چکیده | ||
| In his book Al-Qur’ān wa kafā maṣdaran lil-tashrī‘ al-Islāmī,Subḥī Manṣūr relies on the Qur’ān to try to introduce the Qur’ān as the only source of legislation in Islam and prove the non-authoritativeness of the sunna of the Prophet of Islam (s) . He claims that the qur’ānic verses reveal that the Qur’ān is a complete book that entails all truths, introduces itself as sufficient for the guidance of people, and prevents people from referring to any source other than itself. In the opinion of Subḥī Manṣūr, the presumptive nature of the issuance of traditions and the policy of Ḥadīth writing prevention by the Prophet (s) form another indication for the sufficiency of the Qur’ān for legislation as well as the negation of any authoritative role for the sunna in this regard. However, it seems that to fulfill and confirm the Qur’ānism theory, he has treated the qur’ānic verses selectively, has made interpretations that disagree with the linguistic context of the verses, has ignored the texts that point out the authoritativeness of the sunna, and probably has suggested uncommon justifications for them. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| Qur’ānism؛ Authoritativeness of the sunna؛ Authoritativeness of Ḥadīth؛ Comprehensiveness of the Qur’ān | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| بررسی و نقد مبانی قرآنی احمد صبحی منصور در انحصار منبعیت قرآن با تأکید بر کتاب القرآن و کفا مصدراً للتشریع الإسلامی | ||
| نویسندگان [English] | ||
| مجید معارف1؛ راضیه مظفری2 | ||
| 1استاد گروه علوم قرآن و حدیث دانشکده الهیات دانشگاه تهران، تهران، ایران | ||
| 2دانش‌آموخته دکتری علوم قرآن وحدیث دانشکده الهیات دانشگاه تهران، تهران، ایران | ||
| چکیده [English] | ||
| صبحی منصور، در کتاب القرآن و کفا مصدراً للتشریع الإسلامی، سعی دارد با استناد به قرآن، کتاب خدا را به عنوان تنها منبع تشریع اسلام معرفی و عدمحجیت «سنت» را نیز اثبات کند. به ادعای او، از آیات قرآن استفاده می‌شود قرآن، کتابی کامل و جامع حقایق بوده که در امر هدایت، خود را کافی اعلام کرده و مردم را از مراجعه به غیر خود بازداشته است. به نظر صبحی منصور، ظنی‌الصدور بودن احادیث و سیاست نهی از کتابت حدیث توسط پیامبر اسلام(ص)، قرینه دیگری بر قرآنبسندگی در تشریع و نفی حجیت سنت است. اما به نظر می‌رسد وی در تحقق و تأیید نظریه قرآنبسندگی، به برخورد گزینشی آیات و تفسیرهای نامناسب با سیاق و نیز تغافل از نصوص دال بر حجیت سنت و احیاناً توجیهات نامتعارف آن‌ها اقدام کرده است. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| قرآنبسندگی, حجیت سنت, حجیت حدیث, جامعیت قرآن | ||
| مراجع | ||
|
The noble Qur’ān Nahj al-balāgha. (2005), translated by M. Dashtī, Qom, Amīr al-Mu’minīn Cultural-Research Institute. ‘Ajjāj Khaṭīb, M. (1988), Al-Sunna qabl al-tadwīn. Cairo, Maktaba Wahba. Dārimī, A. (1991), Sunan Dārimī. Edited by A. Dārānī, Saudi Arabia, Dār al-Mughnī lil-Nashr wa al-Tawzī‘. Fakhr Rāzī, A. (1999), Mafātīḥ al-ghayb. Beirut, Dār Iḥyā’ al-Turāth al-‘Arabī. Ḥaqqī Burūsawī, A. (n.d.), Tafsīr rūḥ al-bayān. Beirut, Dār al-Fikr. Ibn Athīr, A. (1989), Usd al-ghāba fī ma‘rifa al-Ṣaḥāba. Beirut, Dār al-Fikr. Karīmī, M. (2012), The comprehensive of the holy Qur’ān. Tehran, Research Institute for Islamic Culture and Thought. Kulaynī, M. (n.d.), Al-Kāfī. Translated J. Muṣṭfawī, Tehran, Dār al-Kutub al-Islāmiyya. Id. (1987), Al-Kāfī. Tehran, Dār al-Kutub al-Islāmiyya. Ma‘ārif, M. (2009). The general history of Ḥadīth . Tehran, Kawīr Publications. Id. (2010), Discussions on the history of Ḥadīth. Tehran, Naba’ Publications. Mudarrisī, M. (1999), Tafsīr hidāyat. Mashhad, The Islamic Research Foundation of Āstān Quds Raḍawī. Naṣīrī, A. (2008), The interrelationship of the Qur’ān and the sunna . Tehran, Research Institute for Islamic Culture and Thought. Rāghib Iṣfahānī, ῌ. (1991), Mufradāt fī gharīb al-Qur’ān. Edited by Ṣ. Dāwūdī, Beirut, Dār al-Shāmiyya. Rawshan Ḍamīr, M. (2012), A study of Qur’ānism movement. Tehran, Sukhan Publications. Sabā‘ī, M. (2007), al-Sunna wa makānatuhā fī al-tashrī‘ al-Islāmī. Riyadh, Al-Maktab al-Islāmī. Ṣubḥī Manṣūr, A. (2005), Al-Qur’ān wa kafā maṣdaran lil-tashrī‘ al-Islāmī. Beirut, Mu’assisa al-Intishār al-‘Arabī. Ṭabarī, A. (1991), Jāmi‘ al-bayān ‘an ta’wīl Āy al-Qur’ān. Beirut, Dār al-Ma‘rifa. Ṭabāṭabā’ī, M. (1996), Al-Mīzān fī tafsīr al-Qur’ān. Qom, Islamic Publications Office of Jāmi‘a Mudarrisīn of Qom Ḥawza. Ṭabrisī, F. (1994), Majma‘ al-Bayān fī tafsīr al-Qur’ān. Tehran, Nāṣir Khusru Publications. Ṭurayḥī, F. (1997), Majma‘ al-baḥrayn. Edited by A. Ḥusaynī, Tehran, Murtaḍawī Bookstore. Zamakhsharī, M. (1987), Al-Kashshāf ‘an ḥaqā’iq ghawāmiḍ al-tanzīl. Beirut, Dār al-Kitāb al-‘Arabī. Zuḥaylī, W. (1997), Al-Tafsīr al-munīr fī al-‘aqīda wa al-sharī‘a wa al-manhaj. Beirut, Dār al-Fikr. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 201 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 190 |
||