پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 156 |
| تعداد شماره‌ها | 5,992 |
| تعداد مقالات | 65,590 |
| تعداد مشاهده مقاله | 108,111,269 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 84,515,709 |
ما و افغانها! بازنمایی مهاجران افغانستانی در نمایشنامه‌های معاصر ایرانی با رویکرد پسااستعماری (مورد‌پژوهی: گزیده‌ای از آثار محمد رحمانیان، حمید امجد و نغمه ثمینی) | ||
| جامعه شناسی هنر و ادبیات | ||
| دوره 12، شماره 2، اسفند 1399، صفحه 9-43 اصل مقاله (711.11 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/jsal.2021.81048 | ||
| نویسندگان | ||
| مجید سرسنگی* 1؛ امین نجفی* 2 | ||
| 1دانشیار گروه آموزشی هنرهای نمایشی دانشگاه تهران | ||
| 2دانش‌آموخته مقطع کارشناسی ارشد رشته ادبیات‌نمایشی دانشگاه تهران | ||
| چکیده | ||
| انسانها از وطن خود، به وطنی دیگر میروند و در آنجا اقامت میکنند: این تعریفی ساده از یک موضوع پیچیده است. حضور این افراد در کشور دوم، نوعی از ادبیات را خلق می‌کند که اصطلاحاً «ادبیات مهاجرت»[1] نامیده میشود. این ادبیات را یا خود مهاجران، و یا نویسندگان کشور دوم خلق کرده و چون آیینه، جنبههای مختلف زندگی مهاجران و نوع برخورد جامعة میزبان با آنها را منعکس میکنند. یکی از راههایی که میتوان بهخوبی نوع مواجهة جامعة مقیم با مهاجران و شیوة تحقیر مهاجران توسط آن را دریافت، مراجعه به آثار هنری و ادبی آن جامعه است. حضور مهاجران افغانستانی در ایران، موجب عکسالعمل جامعة ایرانی نسبت به آنها شده و این موضوع در آثار ادبی و هنری ایرانیان نمود پیدا کرده است. بررسی سه نمایشنامة: خروس (محمد رحمانیان)، بیشیر و شکر (حمید امجد) و بدون خداحافظی (نغمة ثمینی) نشان می‌دهد: اولاً، نویسندگان ایرانی نسبت به حضور افغانها در کشور خود توجه نشان داده‌اند و بر اساس این حضور آثاری را خلق کردهاند، و ثانیاً، شکل و محتوای این آثار نشان دهندة نوع نگاه مبتنی بر نظریة پسااستعماری و نیز دید تحقیرآمیز بخشی از جامعة ایرانی نسبت به مهاجران افغانستانی است. [1] Migrant Literature | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| مهاجرت؛ افغانستان؛ ایران؛ نمایشنامه؛ شرقشناسی؛ پسااستعماری | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| We and Afghans! Representation of Afghan Immigrants in Contemporary Iranian Plays with a Postcolonial Approach | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Majid Sarsangi1؛ Amin Najafi2 | ||
| 2. | ||
| چکیده [English] | ||
| People go from one homeland to another and live there: this is a simple definition of a complex subject. The presence of these people in a second country creates a kind of literature, which is called "immigration literature". This literature was created either by the immigrants themselves or by the authors of the second country and, as a mirror, reflects the various aspects of the immigrants' lives and the way the host society treats them. One of the ways to understand the type of confrontation of a resident community and the way in which it humiliates immigrants is to refer to the art and literature of that community. The presence of Afghan immigrants in Iran has caused the reaction of the Iranian society towards them and this issue has been reflected in Iranian literary and artistic works. A review of three plays: Rooster (Mohammad Rahmanian), Without milk and sugar (Hamid Amjad) and Without Saying Goodbye (Naghmeh Samini) shows that, first, Iranian writers have paid attention to the presence of Afghans in their country and The basis of this presence is the creation of works, and secondly, the form and content of these works reflect the kind of view based on postcolonial theory and also the contemptuous view of a part of Iranian society towards Afghan immigrants. | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| Immigration, Afghanistan, Iran, Play, Orientalism, Postcolonial | ||
| مراجع | ||
| ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 393 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 403 |
||