ارزیابی دسترسی به پارک‌های شهری به‌کمک شاخص‌های مکانی برای رسیدن به آرمان‌های شهر عدالت‌محور (مطالعۀ موردی: منطقۀ 11 شهر تهران)

احدنژاد، موسوی، محمدی حمیدی، ویسیان، 1395، بررسی و تحلیل عدالت اجتماعی در برخورداری از خدمات شهری (مورد مطالعه: دسترسی به خدمات آموزشی مقطع راهنمایی شهر میاندوآب)، مجله جغرافیا و توسعه فضای شهری، شماره 1، صص 33-51.

احمدی، علوی، 1393، مدلسازی کمی دسترسی به پارک­های شهری با رویکرد عدالت فضایی، پارک­های منطقه 6 کلانشهر تهران، نشریه تحقیقات کاربردی علوم جغرافیایی، شماره 34، صص 69-89.

بهروان، 1385، آمایش فرهنگی و عدالت شهری در مناطق 12گانه شهرداری مشهد، اولین کنفرانس برنامه­ریزی و مدیریت شهری.

تابعی، موحد، تولایی، کمانرودی، 1395، بررسی نقش عدالت فضایی در مدیریت شهری (محدوده مطالعه: محلات منطقه 6 تهران)، برنامه­ریزی فضایی، شماره 2، صص 23-36.

تقوایی، بمانیان، پورجعفر، بهرام­پور، 1393، میزانسنجی عدالت فضایی در چارچوب نظریه شهر عدالتمحور؛ موردپژوهی: مناطق 22 گانه شهرداری تهران، مدیریت شهری، شماره 38، صص 391-423.

تیموری، قربانی، پورمحمدی، احدنژاد، 1395، ارزیابی سرانه و دسترسی پارک ها و فضاهای سبز شهری با رویکرد اکولوژیکی مورد نمونه: پارکهای محله ای کلان شهر تبریز، جغرافیا و توسعه فضای شهری، شماره2، 38-45.

حاتمی­نژاد، راستی، 1385، عدالت اجتماعی و عدالت فضایی؛ بررسی و مقایسه نظریات جان رالز و دیوید هاروی، شماره 1، صص 40-52.

ربانی، جامعه­شناسی شهری، 1381، انتشارات سمت، اصفهان.

رهنما، ذبیحی، 1390، تحلیل توزیع تسهیلات عمومی شهری در راستای عدالت فضایی با مدل یکپارچه دسترسی در مشهد، جغرافیا و توسعه، شماره 23، صص 5-26.

سایت شهرداری تهران، 1397، معرفی منطقه 11، http://region11.tehran.ir/default.aspx?tabid=372.

سلطانی، 1384، مبانی معماری فضای سبز شهری، مرکز مطالعات و تحقیقات شهرسازی و معماری ایران، تهران، ایران.

قربانی، 1387، ارزیابی کمبود پارک در مناطق شهری تبریز با استفاده از روش سرانه/ پارک و روش بافرینگ، نشریه صفه، شماره 47، صص 109-120.

کرامتی، ایزدی ، سلطانی ، لطفی، 1394، تحلیل توزیع فضایی و میزان دسترسی به بوستان های شهری (مطالعه موردی: شهر شیراز)، شماره 4، صص 532-558.

لطفی، صدیق، 1379، ارزیابی دسترسی عینی به پارک‌ها و فضاهای سبز برمبنای سفر پیاده (مطالعه‌ موردی: منطقه‌ی 7 تهران)، فصلنامه نگرش­های نو در جغرافیای انسانی، شماره 2، صص 1-11.

محمدی حمیدی، نظم­فر، اکبری، 1399، تحلیل فضایی پارک‏ها و فضاهای سبز شهری با استفاده از مدل کوپراس و GIS  (مورد مطالعه: مناطق 22گانة شهر تهران)، پژوهش­های جغرافیای انسانی، شماره 2، صص 437-455.

Ahadnezhad M., Mousavi M., Mahammadi Hamidi S., & Veisian M. (2006). Review and Analysis of Social Justice in Urban Services (Case Study: Accessibility yo Educational Services in Miandoab City). Geography and Urban Development, 1, 35-51 (In Persian)

Ahmadi F., & Alavi A. (2014). Modeling Accessibility to Urban Parks with a Spatial Justice Approach: Parks District 6 of Tehran. Applied Research in Geographical Sciences, 34, 69-80. (In Persian)

Bahrini, F., Bell, S., & Mokhtarzadeh, S. (2017). The Relationship between the Distribution and Use Patterns of Parks and Their Spatial Accessibility at the City Level: A Case Study from Tehran, Iran. Urban Forestry and Urban Greening, 27, 332-342.

Behravan, H (2006). Cultural Planning and Urban Justice in the 12 Districts of Mashhad Municipality. Urban Management and Planning Conference. (In Persian)

Boon, C. G., Buckley, G. L., Grove, J. M., & Sister, C. (2009). Parks and People: An Environmental Justice Inquiry in Baltimore, Maryland. Annals of the Association of American Geographers, 99(4), 767-787.

Chiesura, A. (2004). The Role of Urban Parks for the Sustainable City. Landscape and Urban Planning, 68(1), 129-138.

Dai, D. (2010). Black Residential Segregation, Disparities in Spatial Access to Health Care Facilities, and Late-Stage Breast Cancer Diagnosis in Metropolitan Detroit. Health and Place, 16(5), 1038-1052.

Dony, C. C., Delmelle, E. M., & Delmelle, E. C. (2015). Re-Conceptualizing Accessibility to Parks in Multi-Modal Cities: A Variable-Width Floating Catchment Area (VFCA) Method. Landscape and Urban Planning, 143, 90-99.

Ghorbani R. (2010). Evaluation of the Shortage of Parks in Urban Areas of Tabriz. Sofeh Quarterly, 47, 109-120. (In Persian)

Gordon-Larsen, P., Nelson, M. C., Page, P., & Popkin, B. M. (2006). Inequality in the Built Environment Underlies Key Health Disparities in Physical Activity and Obesity. Pediatrics, 117(2), 417-424.

Gu, X., Tao, S., & Dai, B. (2017). Spatial Accessibility of Country Parks in Shanghai, China. Urban Forestry and Urban Greening, 27, 373-382.

Hataminezhad, H., & Rasti, O. (2006). Social Justice and Spatiale Equity: An Investignation and Theoritical Comparing of John Rowls and David Harvey. Sarzamin Geographic Quarterly, 1, 39-50. (In Persian)

Hodgart, R. (1978). Optimizing Access to Public Services: A Review of Problems, Models and Methods of Locating Central Facilities. Progress in Geography, 2(1), 17-48.

Jo, H.-K. (2002). Impacts of Urban Greenspace on Offsetting Carbon Emissions for Middle Korea. Journal of Environmental Management, 64(2), 115-126.

Keramati Z., Izadi H., Soltani A., & Lotfi S. (2015). Analysis of Spatial Distribution and Accessibility to Urban Parks. Geographical Research in Urban Planning Quarterly, 4, 531-558. (In Persian)

La Rosa, D. (2014). Accessibility to Greenspaces: GIS Based Indicators for Sustainable Planning in a Dense Urban Context. Ecological Indicators, 42, 122-134.

Lee, G., & Hong, I. (2013). Measuring Spatial Accessibility in the Context of Spatial Disparity between Demand and Supply of Urban Park Service. Landscape and Urban Planning, 119, 85-90.

Lotfi, S., Sedigh, M., & Sedigh, M. (2000). Evaluation of Objective Accessibility to Parks and Green Spaces Based on Pedestrian Travel (Case Study: District 1 of Tehran). New Attitudes in Human Geography Quarterly, 2, 1-11.

Luo, W., & Qi, Y. (2009). An Enhanced Two-Step Floating Catchment Area (E2SFCA) Method for Measuring Spatial Accessibility to Primary Care Physicians. Health & Place, 15(4), 1100-1107.

Luo, W., & Wang, F. (2003). Measures of Spatial Accessibility to Health Care in a GIS Environment: Synthesis and a Case Study in the Chicago Region. Environment and Planning B: Planning and Design, 30(6), 865-884.

Meng, Y., & Malczewski, J. (2015). A GIS-Based Multicriteria Decision Making Approach for Evaluating Accessibility to Public Parks in Calgary, Alberta. Human Geographies, 9(1), 29-38.

Mohammadi Hamidi, S., Nazmfar, H. & Akbari, M. (2018). Spatial Analysis of Parks and Urban Green Spaces by Using Copras Models and GIS (Case Study: 22 Regions of Tehran). Human Geography Researchs, 2, 437-455.   (In Persian)

Municipality of Tehran. (2018). Introduction of District 11. retrieved from http://region11.tehran.ir/default.aspx?tabid=372.

Rabbani R. (2002). Urban Sociology. Isfahan: Samt. (In Persian)

Rahnama, M. R, & Zabihi, J. (2011). Analysis of Urban Public Facilities Distribution in Order to Meet Spatial Justice with Integrated Accessibility Model in Mashhad. Geography and Development Quarterly, 23, 5-26. (In Persian)

Shin, K., & Lee, T. (2018). Improving the Measurement of the Korean Emergency Medical System's Spatial Accessibility. Applied Geography, 100, 30-38.

Sister, C., Wolch, J., & Wilson, J. (2010). Got Green? Addressing Environmental Justice in Park Provision. Geojournal, 75(3), 229-248.

Smith, L. M., Case, J. L., Smith, H. M., Harwell, L. C., & Summers, J. (2013). Relating Ecoystem Services to Domains of Human Well-Being: Foundation for a US Index. Ecological Indicators, 28, 79-90.

Soltani, B. (2005). Fundamentals of Urban Green Architecture. Urban Planning and Architecture Studies and Research Center.Tehran. IRAN. (In Persian)

Tabeyi, N., Movahed, A., Tavalayi, S., & Kamanroudi, M. (2006). Investigating the Role of Spatial Justice in Urban Management (Study Area: Districts of District 6 of Tehran). Geographical Spatial Planning, 2, 38-45. (In Persian)

Taghvayi, A. A., Bemanian, M. R., Pourjafar, M. R., & Bahrampor, M. (2005). Measurement of Spatial Justice in the Framework of Justice-Oriented City Theory (Case Study: 22 Districts of Tehran). Urban Manangment, (38), 391-433. (In Persian)

Teimouri, R., Ghorbani, R., Pourmohammadi, M. R., & Ahadnezhad, M. (2015). Per Capita and Accessibility Evaluation of Parks and Urban Green Spaces with Ecological Approach (Case Study: Parks of Tabriz Districts). Geography and Urban Development Quarterly, 5, 38-45.

Van Kamp, I., Leidelmeijer, K., Marsman, G., & De Hollander, A. (2003). Urban Environmental Quality and Human Well-Being: Towards a Conceptual Framework and Demarcation of Concepts: A Literature Study. Landscape and Urban Planning, 65(1-2), 5-18.

Wolch, J., Wilson, J. P., & Fehrenbach, J. (2005). Parks and Park Funding in Los Angeles: An Equity-Mapping Analysis. Urban Geography, 26(1), 4-35.

Xiao, X., Aultman-Hall, L., Manning, R., & Voigt, B. (2018). The Impact of Spatial Accessibility and Perceived Barriers on Visitation to the US National Park System. Journal of Transport Geography, 68, 205-214.

Xing, L., Liu, Y., & Liu, X. (2018). Measuring Spatial Disparity in Accessibility with a Multi-Mode Method Based on Park Green Spaces Classification in Wuhan, China. Applied Geography, 94, 251-261.

Yang, J., Mcbride, J., Zhou, J., & Sun, Z. (2005). The Urban Forest in Beijing and Its Role in Air Pollution Reduction. Urban Forestry & Urban Greening, 3(2), 65-78.

Yao, L., Liu, J., Wang, R., Yin, K., & Han, B. (2014). Effective Green Equivalent: A Measure of Public Green Spaces for Cities. Ecological Indicators, 47, 123-127.

You, H. (2016). Characterizing the Inequalities in Urban Public Green Space Provision in Shenzhen, China. Habitat International, 56, 176-180.

Zhang, X., Lu, H., & Holt, J. B. (2011). Modeling Spatial Accessibility to Parks: A National Study. International Journal of Health Geographics, 10(1), 31-49.