قرآن کریم و زبان عربی

[1]. قرآن کریم.

[2]. آذرنوش، آذرتاش (1385). چالش میان فارسی و عربی: سده­های نخست. تهران، نی.

[3]. ابراهیمی دینانی، غلامحسین (1396). قرآن، عقل­اللّه: گفتگویی­هایی با استاد دکتر غلامحسین دینانی پیرامون قرآن کریم. تهران، اطلاعات.

 [4]. ابن­ابی­شیبه، عبدالله بن محمد (1409). الکتاب المصنف فی الاحادیث و الآثار. ریاض، مکتبه ­الرشد.

[5]. ابن­تیمیه، احمدبن­عبدالحلیم (1419).  اقتضاء الصراط المستقیم لمخالفة اصحاب الجحیم. بیروت، دارالکتب­العلمیه.

[6]. ابن سلّام، ابو عبید القاسم (1415). فضائل القرآن. تحقیق: مروان العطیه، محسن خرابه و وفاء تقی­الدین، دمشق و بیروت، دار ابن­کثیر.

[7]. ابن­هشام، عبدالملک [بی­تا]. السیرة النبویة. تحقیق: ابراهیم ابیاری و دیگران، ج 1، بیروت، دارالمعرفه.

[8]. ابوالفرج، محمداحمد (1966). مقدمه لدراسه فقه اللغه. بیروت، دارالنهضه­العربیه.

[9]. اصبهانی، حمزه­بن­حسن (1388). التنبیه علی حدوث التصحیف. تحقیق محمّد أسعد طلس، دمشق، مجمع اللغه­­العربیه.

[10]. اقبال آشتیانی، عباس (1345). خاندان نوبختی. تهران، کتابخانة طهوری.

[11]. اوراغی، محمّد(1431). لسان حضاره­القرآن. بیروت، الدارالعربیّه للعلوم ناشرون؛ رباط، دارالأمان، الجزائر، منشورات الاختلاف.

[12]. باقوری، احمدحسن(1382). تأثیر قرآن بر زبان عربی. مترجم: مهدی خرمی، سبزوار، انتظار.

[13]. بهمنیار، احمد(1344). صاحب­بن عبّاد. تهران، دانشگاه تهران.

[14]. پایپر، مایکل کالینز(1387). جنگ‌طلبان بزرگ. مترجم: نفیسه راجی، تهران، پژوهشگاه فرهنگ و هنر و ارتباطات.

[15]. جابری، محمّد عابد(1991). تکوین العقل العربی. بیروت، المرکزالثقافی­العربی.

[16]. جونی، حسن­جمیل(1417). القرآن بین العربیه و العربیه. بیروت، دارالمرتضی.

[18]. حرّ عاملی، محمّدبن حسن(بی­تا). تفصیل وسائل الشیعه إلی تحصیل مسائل الشریعه. تحقیق: عبدالرحیم ربانی شیرازی، ج 3، 27 و 28،  بیروت، دار احیاءالتراث­العربی.

[19]. حموی الیسوعی، صبحی(1998). معجم الإیمان المسیحی. بیروت، دارالمشرق بالتعاون مع مجلس کنائس­الشرق­الأوسط.

[20]. خوش‌منش، ابوالفضل(1382). دائرة‌المعارف قرآن کریم: ترادف. ج 7، قم، مؤسسۀ بوستان کتاب.

[21]. رحمانی، شمس­الدین(1378). لولای سه قاره. تهران، تربیت.

[22]. رمضان، عبدالتواب(1367). مباحثی در فقه اللغه و زبان­شناسی عربی. مترجم: حمیدرضا شیخی، مشهد، معاونت فرهنگی آستان قدس رضوی.

[23]. ریاحی، محمدامین(1382). سرچشمه­های فردوسی شناسی. تهران، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

[24]. رئاسه ­الجمهوریه­ العربیه ­المتحده [بی­تا].  الجمهوریه­العربیه­المتحده: تاریخ و حقائق و ارقام. قاهره، رئاسه ­الجمهوریه­ العربیه ­المتحده.

[25]. زرین­کوب، عبدالحسین (1363). تاریخ ایران بعد از اسلام. تهران، امیرکبیر.

[26]. سجستانی، ابی­ داود سلیمان (بی­تا). سنن أبی­داود. ج 4، تحقیق: محمّد محیی­الدین عبدالحمید، بیروت، المکتبه­العصریه.

[27]. سعید، ادوارد (1361). شرق‌شناسی. مترجم: اصغر عسکری خانقاه و حامد فولادوند، تهران، عطایی.

[28]. سیوطی، عبدالرحمن­بن ابی­ بکر (1998).  المزهر فی علوم ­اللغه و أنواعها. تصحیح: فؤاد علی منصور، ج 1، بیروت، دارالکتب العلمیه.

[29]. شریف رضی (1374). نهج البلاغه، قم، هجرت.

[30]. شکری، احمد خالد و العورتانی، فراس (1434).  إعانه المرید لحفظ القرآن المجید. اردن، جمعیه­المحافظه علی­القرآن­الکریم.

[31]. ــــــــــــــــــ [بی­تا]. البلاغه: تطور و تاریخ. مصر، دارالمعارف.

[32]. صبحی صالح (1960). دراسات فی فقه اللغه. لبنان، حاره حریک، مطبعه­العلوم.

[33]. طالقانی، سید محمود (1350). پرتوی از قرآن. ج 1، تهران، انتشار.

[35]. طباطبایی، سید محمّدحسین (1388). قرآن در اسلام از دیدگاه تشیع. قم، دفتر انتشارات اسلامی.

[37]. عاملی، ابراهیم (1382)، تفسیر عاملی. ج 8، تهران، سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.

[38]. عبدالتواب، رمضان (1367). مباحثی در فقه­اللغه و زبان­شناسی عربی. مترجم: حمیدرضا شیخی، مشهد، آستان قدس رضوی.

[39]. عطار، حسن (1420). التمهید فی معرفه­التجوید. عمان، دارعمار.

[40]. فهمی حجازی، محمود (1379). زبان‌شناسی عربی: درآمدی تاریخی ـ تطبیقی در پرتو فرهنگ و زبان­های سامی. مترجم: سید حسین سیدی، تهران، سمت و به‌نشر.

[41]. کاتسنر، ارنست (1376). زبان‌های جهان، مترجم: رضی هیرمندی (خدادادی). تهران، مرکز نشر دانشگاهی.

[42]. کتابمقدس (1994). [بی­جا]، انجمن پخش کتب مقدسه در میان ملل.

[43]. کلینی، محمد بن یعقوب (1365). الکافی، تحقیق علی اکبر غفاری. ج 2 و 8، تهران، دارالکتب الإسلامیه.

[44]. مبارک، عبدالحسین (1986). فقه اللغه. بصره، مطبعه­ جامعه­البصره.

[45]. مجلسی، محمّدباقر (1403). بحار الانوار الجامعه لدرر أخبار الائمه الأطهار. تحقیق: سید ابراهیم میانجی و محمد باقر بهبودی، ج 3، 34، 58، 59، 67، 89 و 109، بیروت، دارالإحیاء التراث ­العربی.

[46]. مدرسی، سید محمّدتقی (1406). من هدی القرآن. ج 18، تهران، مکتب العلامه­المدرسی.

[47]. مراغی، احمد بن مطصفی [بی­تا]. تفسیر المراغی. ج 25 و 30، بیروت، دار إحیاءالتراث­العربی.

[48]. نوری، حسین بن محمد (1408). مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل. تحقیق: مؤسسه آل­البیت(ع) لإحیاءالتراث، ج 4 و 9، قم، مؤسسه آل­البیت(ع) لإحیاءالتراث.

[49]. نیسابوری، ابو عبداللّه (1411).  المستدرک علی الصحیحین. تحقیق: مصطفی عبدالقادر عطا، ج 2، بیروت، دارالکتب العلمیه.

نشریات ادواری:

[50]. حاتمی، حسین (1389).  اندیشۀ شعوبی­گری و ضد شعوبی­گری در ادب عربی. فصلنامۀ لسان مبین، ش 2، صص 21ـ40.

[51]. خان­محمّدی، علی­اکبر (1364). شعوبیه و تأثیر آن در ادب و فرهنگ عرب و ایران. ماهنامۀ کیهان فرهنگی، ش 21، صص 22ـ26.

[52]. Rénan, Ernest (1863). Histoire générale et système comparé des langues sémétiques. Paris, L’Imprimerie Impériale.

[53]. Dubois, Jean, Henri Mitterand et Albert Dauzat (2005). Grand dictionnaire étymologique et historique du français. Paris, Larousse.