تعداد نشریات | 161 |
تعداد شمارهها | 6,532 |
تعداد مقالات | 70,504 |
تعداد مشاهده مقاله | 124,121,762 |
تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 97,229,189 |
ارزیابی تابآوری زیرساختهای شبکۀ آب شهری در برابر زلزله (مطالعۀ موردی: منطقۀ 2 تهران) | ||
پژوهشهای جغرافیای انسانی | ||
مقاله 12، دوره 50، شماره 4، دی 1397، صفحه 977-991 اصل مقاله (1.31 M) | ||
نوع مقاله: مقاله علمی پژوهشی | ||
نویسندگان | ||
سیدمحسن علوی* 1؛ محمد مسعود2؛ اسدالله کریمی3 | ||
1دانشجوی دکتری شهرسازی، دانشگاه هنر اصفهان | ||
2دانشیار گروه شهرسازی، دانشگاه هنر اصفهان | ||
3استادیار گروه مهندسی نقشهبرداری و جی.آی.اس، دانشگاه اصفهان | ||
چکیده | ||
توسعۀ شهرها در نواحیای با خطرپذیری بالا و وقوع زلزلههای مخرب در سالهای اخیر، نشاندهنده ضرورت برنامهریزی پیش از وقوع بحران است. برایناساس تابآوری زیرساختهای شهری، بهویژه سیستم آبرسانی اهمیت بسیاری در مدیریت بحران زلزله دارد. پژوهش کاربردی و توصیفی-تحلیلی حاضر، با هدف ارزیابی میزان آسیبپذیری زیرساختهای خطوط آبرسانی در برابر زلزله، افزایش تابآوری این سیستم در منطقۀ 2 شهر تهران و ارائۀ راهکارهای کاهش آسیبپذیری انجام شده است. با توجه به خطرپذیری بالای این شهر در برابر زلزله و موقعیت عبور خطوط لولۀ اصلی از منطقۀ 2، این منطقه بهعنوان نمونۀ موردی برای بررسی خطوط آبرسانی انتخاب شد. با استفاده از روشهای تحلیل احتمال حرکت لرزهای، پارامترهای حرکت لرزهای براساس گسل شمال تهران بهدست آمد. سپس با توجه به شاخص حداقل آب مورد نیاز جامعه، مقولۀ آبرسانی اضطراری مدنظر قرار گرفت و راهکارهای افزایش تابآوری ارائه شد. با توجه به نتایج پژوهش، کمینۀ نرخ تعمیرات بر کیلومتر 06/0 و بیشینۀ آن 44/0 است؛ بنابراین، احتمال شکست خطوط و نشت آنها در محلههای شمالی منطقۀ 2 در رتبههای زیاد و خیلی زیاد و در محلههای جنوبی در رتبة متوسط به پایین قرار دارد. براساس نتایج تحلیل خسارت، در 43 نقطه شکست کامل خطوط و در 175 نقطه نشت قابلمشاهده است. در پایان، با درنظرگرفتن آسیبپذیری خطوط، خطر لرزهخیزی و شاخصهای آبرسانی اضطراری، راهکارهای افزایش تابآوری ارائه شده است. | ||
کلیدواژهها | ||
آسیبپذیری؛ تابآوری؛ زلزله؛ زیرساخت آب؛ منطقۀ 2 شهر تهران | ||
مراجع | ||
1. رضایی، محمدرضا، 1392، ارزیابی تابآوری اقتصادی و نهادی جوامع شهری در برابر سوانح طبیعی، فصلنامۀ مدیریت بحران، سال اول، شمارۀ 2، صص 27-38. 2. رضایی، محمدرضا، رفیعیان، مجتبی و سید مصطفی حسینی، 1394، سنجش و ارزیابی میزان تابآوری کالبدی اجتماعهای شهری در برابر زلزله (مطالعۀ موردی: زلزلۀ محلههای شهر تهران)، فصلنامۀ پژوهشهای جغرافیای انسانی، سال چهلوهفتم، شمارۀ 4، صص 609-623. 3. رفیعیان، مجتبی و همکاران، 1389، تبیین مفهومی تابآوری و شاخصسازی آن در مدیریت سوانح اجتماعمحور (CBDM)، برنامهریزی و آمایش فضا، سال پانزدهم، شمارۀ 4، صص 19-41. 4. سمیعی، عزیز، 1393، پروژۀ اسفیر: و حداقل استانداردها در پاسخگوییهای بشردوستانه، چاپ اول، انتشارات چالش، تهران. 5. مقدم، حسن، 1381، مهندسی زلزله: مبانی و کاربرد، انتشارات فراهنگ، تهران. 6. ناطقی الهی، فریبرز، 1379، مدیریت بحران زمینلرزۀ ابرشهرها با رویکرد به برنامۀ مدیریت بحران زمینلرزۀ شهر تهران، پژوهشگاه بینالمللی زلزلهشناسی و مهندسی زلزله، تهران. 7. هاف، سوزان و همکاران، 1392، کتاب زلزله، پس از آنکه زمین میلرزد، انتشارات مازیار، تهران. 8. Alderson, D. L., Brown, G. G., and Carlyle, W. M., 2015, Operational Models of Infrastructure Resilience, Risk Analysis, Vol. 35, No. 4, PP. 562-586. 9. Alexander, D., 2007, Making Research on Geological Hazards Relevant to Stakeholders’ Needs, Quaternary International, Vol. (SPEC. ISS.), No. 1, PP. 186–192. 10. Alexander, D. E., 2013, Resilience and Disaster Risk Reduction: An Etymological Journey, Nat, Hazards Earth Syst, Sci, Vol. 13, No. 11, PP. 2707-2716. 11. Bastaminia, A., Rezaei, M. R., and Dastoorpoor, M., 2017, Identification and Evaluation of the Components and Factors Affecting Social and Economic Resilience in City of Rudbar Iran, International Journal of Disaster Risk Reduction, Vol. 22, No. 1, PP. 269-280. (In Persian) 12. Berberian, M., and Yeats, R. S., 2016, Tehran: An Earthquake Time Bomb, Geological Society of America Special Papers, Vol. 45, No. 1, PP. 671-675. 13. Boostan, E., Tahernia, N., and Shafiee, A., 2015, Fuzzy Probabilistic Seismic Hazard Assessment, Case Study: Tehran Region, Iran, Natural Hazards, Vol. 2, No. 1, PP. 525-541. (In Persian) 14. Bruneau, M. et al., 2003, A Framework to Quantitatively Assess and Enhance the Seismic Resilience of Communities, Earthquake Spectra, Vol. 19, No. 4, PP. 733-752. 15. Chang, S. E. et al., 2014, Toward Disaster-Resilient Cities: Characterizing Resilience of Infrastructure Systems with Expert Judgments, Risk Analysis, Vol. 34, No. 3, PP. 416–434. 16. Dahlberg, R. et al., 2015, Resilience in Disaster Research: Three Versions, Civil Engineering and Environmental Systems, Vol. 32, No. 1 and 2, PP. 44-54. 17. FEMA, 1999, Earthquake Loss Estimation Methodology HAZUS 99 Technical Manual, Federal Emergency Management Agency, Washington D.C, USA. 18. Gardner, J. K., and Knopoff, L., 1974, Is the Sequence of Earthquakes in Southern California with Aftershocks Removed Poisoning? Bulletin of the Seismological Society of America, Vol. 64, No. 1, PP. 1363-1367. 19. Holling, C. S., 1973, Resilience and Stability of Ecological Systems, Annual Review of Ecology and Systematics, Vol. 4, No. 1, PP. 1-23. 20. Hough S. et al., 2014, After the Earth Quakes: Elastic Rebound on an Urban Planet, Maziar, Tehran. (In Persian) 21. JICA, 2000, The Study on Seismic Microzoning of the Greater Tehran Area in the Islamic Republic of Iran, Pacific Consultants International Report, Japan. 22. JICA, 2006, The Study on Water Supply System Resistant to Earthquakes in Tehran Municipality in the Islamic Republic of Iran, Tokyo Engineering Consultants Co, Japan. 23. Kijko, A., and Graham, G., 1998, Parametric-Historic Procedure for Probabilistic Seismic Hazard Analysis Part I: Estimation of Maximum Regional Magnitude Mmax, Pure and Applied Geophysics, Vol. 3, No.1, PP. 413-442. 24. Lindell, M. K., and Prater, C. S., 2003, Assessing Community Impacts of Natural Disasters, Natural Hazards Review, Vol. 4, No. 4, PP. 176–185. 25. Lund, L. V., Schiff, A. J., and Engineering, 1992, TCLEE Pipeline Failure Database: Technical Council on Lifeline Earthquake Engineering, American Society of Civil Engineers, U.S.A. 26. Ma, X., and Ohno, R., 2012, Examination of Vulnerability of Various Residential Areas in China for Earthquake Disaster Mitigation, Procedia - Social and Behavioral Sciences, Vol. 35, No. 1, PP. 369–377. 27. Moghadam H., 2002, Earthquake Engineering, Farahang, Tehran. (In Persian) 28. Nategielahi, F., 2001, Megacities’ Disaster Management with Respect to Tehran’s Earthquake Disaster Management, International Institute of Earthquake Engineering and Seismology, Tehran. (In Persian) 29. Omidvar, B., and Kivi, H. K., 2016, Multi-Hazard Failure Probability Analysis of Gas Pipelines for Earthquake Shaking, Ground Failure and Fire Following Earthquake, Natural Hazards, Vol. 82, No. 1, PP. 703-720. 30. O’Rourke, T. D., Jung, J. K., and Argyrou, C., 2016, Underground Pipeline Response to Earthquake Induced Ground Deformation, Soil Dynamics and Earthquake Engineering, Vol. 91, No. 1, PP. 272-283. 31. Pagano, A. et al., 2017, Drinking Water Supply in Resilient Cities: Notes from L’Aquila Earthquake Case Study, Sustainable Cities and Society, Vol. 28, No. 1, PP. 435-449. 32. Pelling, M., 2003, The Vulnerability of Cities: Natural Disasters and Social Resilience, London: Earthscan Publications. 33. Porter, K. A., 2016, Damage and Restoration of Water Supply Systems in an Earthquake Sequence, Colorado University, U.S.A. 34. Rafieian, M. et al., 2011, The Concept of Resilience and Indicators of the Community-Based Disaster Management (CBDM), Spatial Planning, Vol. 15, No. 4, PP. 19- 41. (In Persian) 35. Rezaei M., 2013, Evaluating the Economic and Institutional Resilience of Urban Communities to Natural Disasters Using PROMETHE Technique Case Study: Tehran Districts, Disaster Management, Vol. 2, No. 1, PP. 27-38. (In Persian) 36. Rezaei, M., 2016, Measurement and Evaluation of Physical Resilience of Urban Communities Against Earthquake (Case Study: Tehran Neighborhoods), Human Geography Research Quarterly, Vol. 47, No. 4, PP. 609-623. 37. Samadi Alinia, H., and Delavar, M. R., 2011, Tehran’s Seismic Vulnerability Classification Using Granular Computing Approach, Applied Geomatics, Vol. 3, No. 4, PP. 229-240. (In Persian) 38. Samiee A., 2011,, Humanitarian Charter and Minimum Standards in Humanitarian Response, Chalesh, Tehran. (In Persian) 39. Sutanta, H., Rajabifard, A., and Bishop, I. D., 2012, Disaster Risk Reduction Using Acceptable Risk Measures for Spatial Planning, Journal of Environmental Planning and Management, Vol. 5, No. 6, PP. 761–785. (In Persian) 40. Tanaka, Y., 2012, Disaster Policy and Education Changes Over 15 Years in Japan, Journal of Comparative Policy Analysis, Vol. 14, No. 3, PP. 245–253. 41. Timmerman, P., 1981, Vulnerability, Resilience and the Collapse of Society: A Review of Models and Possible Climatic Applications, Institute for Environmental Studies, University of Toronto, Canada. 42. Torres-Vera, M. A., and Antonio Canas, J., 2003, A Lifeline Vulnerability Study in Barcelona, Spain, Reliability Engineering and System Safety, Vol. 80, No. 2, PP. 205-210. 43. UNISDR, 2009, Terminology on Disaster Risk Reduction, Network, United Nation. 44. United States. Department of Homeland Security, 2007, Target Capabilities List a Companion to the National Preparedness Guidelines, Department of Homeland Security, U.S.A. 45. Warner, K., Bouwer, L. M., and Ammann, W., 2007, Financial Services and Disaster Risk Finance: Examples from the Community Level, Environmental Hazards, Vol. 7, No. 1, PP. 32–39. 46. Winchester, P., 2000, Cyclone Mitigation, Resource Allocation and Post-Disaster Reconstruction in South India: Lessons From Two Decades of Research, Disasters, Vol. 24, No. 1, PP. 18-37. | ||
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,948 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 606 |